*Του Ανδρέα Α. Αποστόλου
Η συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2014 έχει ξεκινήσει στην βουλή και η κοινή γνώμη παρακολουθεί με έκπληξη το κομματικό κατεστημένο να συζητά με ελαφρά τη καρδία την διάλυση του κοινωνικού κράτους και την μείωση όλων των κοινωνικών παροχών, χωρίς όμως να μπαίνει στο τραπέζι το θέμα της κρατικής χορηγίας των κομμάτων.
Οι δαπάνες σε νευραλγικούς τομείς του κρατικού μηχανισμού (υγεία, άμυνα, παιδεία) θα μειωθούν ραγδαία το 2014, ενώ αυτά που έλαβαν τα κόμματα το 2013 θα μείνουν άθικτα την χρονιά που “θα πρέπει να κάνουμε όλοι θυσίες” όπως χαρακτηριστικά δηλώνουν για το 2014 κυβέρνηση και κόμματα. Σίγουρα η κυπριακή οικονομία δεν πρόκειται να σωθεί ακόμα και αν κοπούν και τα 6,8 εκατομμύρια της κρατικής χορηγίας στα κόμματα. Ο λόγος όμως που θα πρέπει σαν κοινωνία να επιμείνουμε και να απαιτήσουμε από τα κόμματα να βάλουν χέρι και στα δικά τους δεν είναι γιατί έτσι θα γλυτώσουμε από την εξαθλίωση που μας έχουν επιβάλει αλλά γιατί θα είναι μια νίκη δική μας εναντίον του κομματικού κατεστημένου, το οποίο έμαθε μια ζωή να φορτώνει τα δικά του λάθη στην πλάτη των πολιτών χωρίς να αναλαμβάνει ποτέ το ίδιο τις ευθύνες του. Είναι θέμα κουλτούρας και πολιτισμού. Και σε μια κοινωνία αυτά δεν κτίζονται από τους πολιτικούς αλλά από τους πολίτες.
Θα θέλαμε να ακούσουμε ένα σοβαρό επιχείρημα από τα κόμματα για ποιο λόγο ο καρκινοπαθής πλέον πληρώνει στο ογκολογικό νοσοκομείο της τράπεζας Κύπρου για την νοσηλεία και τις εξετάσεις του, ελέω οικονομικής κρίσης, ενώ τα κόμματα θα συνεχίζουν να απολαμβάνουν όσα απολάμβαναν στην προ μνημονίου εποχή; Πως περιμένουν από τους πολίτες να μην απαξιώσουν την πολιτική; Πως τολμούν να ζητούν από τους πολίτες θυσίες;
Είναι αυτή ακριβώς η λογική που μας έφερε μέχρι εδώ. Αυτό ακριβώς που τόνισε και ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας σε ομιλία του σε εκδήλωση του ΑΚΕΛ λίγο πριν τελειώσει η θητεία του : “Tο κόμμα μας τζαι τα μάθκια μας”.
Ήμασταν σίγουροι πως τώρα που θα βγαίναμε να πούμε το αυτονόητο, δηλαδή πως μέσα σε όλες τις αποκοπές να αποκοπεί και η κρατική χορηγία των κομμάτων θα ήμασταν για άλλη μια φορά “λαϊκιστές”.
Άλλωστε εκεί που δεν υπάρχουν επιχειρήματα ξεκινούν τα συνθήματα. Ακόμα όμως και τον δρόμο της συνθηματολογίας να θέλει να ακολουθήσει κάποιος θα πρέπει να γνωρίζει την ετυμολογία των λέξεων που χρησιμοποιεί γιατί λαϊκιστής είναι αυτός που υιοθετεί ευχάριστες και όχι ωφέλιμες απόψεις για το λαό. Και θα περιμένουμε από ‘σας να μας πείτε τι το ωφέλιμο θα έχει ο λαός που του αποκόψετε την δημόσια και δωρεάν υγεία και δεν αποκόψετε από τα κόμματα σας ούτε ένα ευρώ από την κρατική χορηγία;
Ελπίζω, πως έστω και την υστάτη, τα κόμματα θα αναλάβουν την ελάχιστη ευθύνη τους απέναντι στην κοινωνία. Άλλωστε σε ποια ευνομούμενη κοινωνία μετά την εξιχνίαση ενός εγκλήματος καλείται το θύμα να πληρώσει και όχι ο θύτης;
*Μέλος της Γραμματείας της Συμμαχίας Πολιτών