Του Ανδρέα Μασούρα*
Εάν μελετήσει κανείς προσεκτικά και εις βάθος την διπλωματική μετεξέλιξη του Κυπριακού ζητήματος θα αντιληφθεί ότι η ιστορία απλά επαναλαμβάνεται χωρίς καμιά απολύτως ουσιαστική μεταβολή. Αυτό που στην ουσία γίνεται είναι η εισαγωγή νέων εννοιών οι οποίες δεν επιφέρουν στην τελική κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Τουναντίον, περιπλέκουν ακόμα περισσότερο την φύση του προβλήματος και το μετατοπίζουν από την αρχική και πραγματική του φιλοσοφία που είναι η εισβολή και η κατοχή.
Για παράδειγμα, εάν μελετήσουμε το περιεχόμενο της Συμφωνίας Υψηλού Επιπέδου της 12ης Φεβρουαρίου του 1977 θα δούμε ότι γίνεται λόγος για μια «ανεξάρτητη, αδέσμευτη δικοινοτική ομόσπονδη Δημοκρατία». Εάν ανατρέξουμε όμως στην Συμφωνία της 8ης Ιουλίου του 2006 η ουσία του περιεχομένου αλλάζει κάνοντας χρήση την έννοια της «διζωνικής».
Συγκεκριμένα τονίζεται στην συγκεκριμένη Συμφωνία: «Δέσμευση για την επανένωση της Κύπρου με βάση μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία και πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας». Βέβαια, θα πρέπει να τονιστεί εδώ ότι τα ίδια τα Η.Ε. δεν κατάφεραν να ερμηνεύσουν την έννοια της «διζωνικής».
Από την άλλη, Συμφωνίες και Ψηφίσματα τα οποία έδιναν στην Ελληνοκυπριακή πλευρά διπλωματικό έρεισμα δεν διεκδικήθηκαν από τις πολιτικές μας ηγεσίες διαχρονικά. Και αναφέρομαι, για παράδειγμα, στα Ψηφίσματα 550 και 789 για την πόλη των Βαρωσιών. Ή, για παράδειγμα, το Ψήφισμα 1987/50 της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Η.Ε. το οποίο τονίζει την ανάγκη για αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Kύπρο χωρίς καθυστέρηση.
Άρα αυτό που συμβαίνει με την πορεία του Κυπριακού ζητήματος είναι απλό: Από την μια γίνεται μια σταδιακή και οργανωμένη προσπάθεια να εμπλουτιστεί το πρόβλημα με νέες εννοιολογικές προσεγγίσεις οι οποίες δημιουργούν τετελεσμένα εις βάρος των Ελληνοκυπρίων και από την άλλη παρακάμπτονται από τις δικές μας ηγεσίες σημαντικές συμφωνίες και ψηφίσματα χωρίς να τα διεκδικούμε.
Με βάση αυτή την λογική προκύπτει ένα βασικό ερώτημα που ουδείς τολμά να το θέσει επί τάπητος: Μήπως τα ίδια τα κόμματα δεν επιθυμούν τελικά επίλυση του Κυπριακού; Μήπως μια ενδεχόμενη επίλυση του Κυπριακού θα αλλάξει και την ιδεολογική φιλοσοφία των παραδοσιακών κομμάτων; Που θα σταθούν την επομένη της επίλυσης;
Ερώτημα το οποίο θα πρέπει να αρχίσει να απασχολεί πλέον τους πρόσφυγες και όλους τους πολίτες του τόπου και να απαιτήσουμε επανατοποθέτηση του προβλήματος στην πραγματική του διάσταση και βάση: Έχουμε να κάνουμε με ένα πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Μπορείτε κύριοι να το διαπραγματευτείτε ορθά και δίκαια χωρίς να ξεπουλάτε πατρίδες και ανθρώπους;
*Ακαδημαϊκός – Πρόεδρος Κίνησης Νέων Επιστημόνων Κινήματος Οικολόγων