Τάδε έφη Αριστοτέλης

Αριστοτέλης: Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος  (384-322 π.Χ.)

Από τις πιο σημαντικές μορφές της φιλοσοφικής σκέψης του αρχαίου κόσμου. Η διδασκαλία του διαπερνούσε βαθύτατα τη δυτική φιλοσοφική και επιστημονική σκέψη μέχρι και την Επιστημονική Επανάσταση του 17ου αιώνα. Θεωρείται πάντα από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους όλων των εποχών.

Υπήρξε φυσιοδίφης, φιλόσοφος, δημιουργός της λογικής και ο σημαντικότερος από τους διαλεκτικούς της αρχαιότητας.

Από το τεράστιο έργο του (400 βιβλία, κυρίως σε μορφή διαλόγων) τελικά σώθηκαν 47 βιβλία και μερικά αποσπάσματα από τα άλλα.

Αποφθέγματα που έμειναν στην ιστορία:

Ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλ’ εν τω ευ το πολύ.

• Φιλία εστί μία ψυχή εν δυσί σώμασιν ενοικουμένη.  (Η φιλία  είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δυο σώματα)

• Τα αγαθά κόποις κτώνται.

• Ουδείς φίλος ώ πολλοί φίλοι.

• Ερωτηθείς τι έστιν ελπίς, « Εγρηγορότος, » είπεν, «ενύπνιον. »  – (Όταν ρωτήθηκε τι είναι ελπίδα; «Το όνειρο ενός ξύπνιου»)

• Εν τη προαιρέσει η μοχθηρία και το αδικείν. (η μοχθηρία και η αδικία υπάρχουν από πρόθεση [και όχι τυχαία ή κατά λάθος]

• Η φύσις μηδέν μήτε ατελές ποιεί μήτε μάτην.

• Η πενία πολλών εστιν ενδεής, η δ’ απληστία πάντων. ( η φτώχεια είναι έλλειψη πολλών πραγμάτων και η απληστία όλων)

• Ελεύθερον διατελεί και βέλτιστα πολιτευόμενον και δυνάμενον άρχειν πάντων, μιας τυγχάνον πολιτείας.

• Ακούσας υπό τινος λοιδορείσθαι, «Απόντα με,» έφη, «και μαστιγούτω.»

• Έξις δευτέρα φύσις.

• Ου γαρ ο δικαστής, ουδ’ ο βουλευτής, ουδ’ ο εκκλησιαστής άρχων εστί, αλλά το δικαστήριον, η βουλή και ο δήμος.

• Άνευ των αναγκαίων αδύνατον και ζην και εύ ζην.

• Μάλλον φιλούσιν οι ποιήσαντες ευ τους παθόντας ή οι παθόντες ευ τους ποιήσαντας.

• Απεκρίθη εκ παλαιοτέρου του βαρβάρου έθνεος το ελληνικόν εόν και δεξιώτερον και ευηθείης ηλιθίου απηλλαγμένον μάλλον.

• Πάντα γαρ φύσει έχει τι θείον.

• Ο άνθρωπος φύσει πολιτικόν ζώον.

• Πάντες άνθρωποι φύσει ορέγονται του ειδέναι.
2
• Το άρχειν ήδιστον.

• Ωσπερ σώμα στερηθέν ψυχής πίπτει, ούτω καί πόλις, μή όντων νόμων, καταλύεται.

• Το κάλλος παντός επιστολίου συστατικώτερον. ( η ομορφιά είναι η καλύτερη συστατική επιστολή)

• Πόλεμος γαρ σχολείον αρετής εστί

• Ουδέν άτακτον των φύσει.

• Ο πολίτης ουδενί των άλλων ορίζεται μάλλον ή τω μετέχειν κρίσεως και αρχής.

• Ο δε ψευδής λόγος γίνεται παρά το πρώτον ψεύδος.

• Όλως το πλουτείν εστιν εν τω χρήσθαι και ουχί εν τω κεκτήσθαι.

• Τας ουσίας αι μικραί δαπάναι δαπανώσι.

• Έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω, δρώντων και ου δι’ απαγγελίας, δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν.

• Αδύνατον τον μηδέν πράττοντα πράττειν εύ.

• Ανδρείος ο περί τον καλόν θάνατον αδεής. ( ανδρείος είναι αυτός που δεν φοβάται τον τιμημένο θάνατο)

• Οι βάρβαροι δουλικώτεροι τα ήθη φύσει των Ελλήνων.

• Το νυν εστι μεσότης τις.

• Δει γαρ την μεν τέχνην χρήσθαι τοις οργάνοις, την δε ψυχήν τω σώματι.

• Άνευ αιτίου ουδέν εστιν.

• Προφάσεως δείται μόνον η πονηρία.

• Το θήλυ έχει το βουλητικόν αλλ’ άκυρον.

• Γυνή ανδρός φθονερώτερον και μεμψιμοιρότερον.

• Όπου άμιλλα ενταύθα και νίκη εστί.

• Νέος δ’ έμπειρος ουκ έστιν, πλήθος γαρ χρόνου ποιεί την εμπειρίαν.

• Η φύσις ουδέν ποιεί άλματα.

• Όμοια γάρ ως επί το πολύ τα μέλλοντα τοις γεγονόσι.

• Πόλις εστί κοινωνία πολιτών πολιτείας.

• Άπας ό βίος των ανθρώπων φύσει και νόμοις διοικείται.

• Η μεν εμπειρία τέχνην εποίησεν, η δ’ απειρία τύχην.

• Ανοήτου ευδαίμονος ήθος πλούτου εστί.

• Πολλαί μεταβολαί γίνονται και παντοίαι τύχαι κατά τον βίον.

• Τα φυτά των ζώων ένεκέν εστι και τα ζώα των ανθρώπων χάριν.

• Καματηρόν το άρχειν.

• Υπεροχής επιθυμεί η νεότης, η δε νίκη υπεροχή τις.

• Περί ουδέν των ανθρωπίνων έργων υπάρχει βεβαιότης.

• Δεσπότης δούλου δείται και δούλος δεσπότου.

• Το άρρεν προς το θήλυ φύσει το μεν κρείττον το δε χείρον, και το μεν άρχον το δ’ αρχόμενον.

• Τέλος πάσης ενεργείας εστί το κατά την έξιν.

• Παιδία και θηρία διώκει τας ηδονάς.

• Αι παροιμίαι παλαιάς εισίν φιλοσοφίας εγκαταλείμματα, περισωθέντα διά συντομίαν και δεξιότητα.

• Όστις περί τραγωδίας οίδε, οίδε και περί επών.