Για ερασιτεχνικές πολιτικές και επιζήμιες ευθυνοφοβίες που κατέστησαν θύμα την Κύπρο, βάζοντάς την σε ασφυκτικά αδιέξοδα, έκανε λόγο ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ και υποψήφιος για την Προεδρία Νίκος Αναστασιάδης.
Μιλώντας στο μνημόσυνο πεσόντων εθελοντών πολιτών και αστυνομικών, κατά την τ/κ ανταρσία του 1963 στον Ιερό Ναό του Αγίου Κασσιανού, επιτέθηκε με βαρείς χαρακτηρισμούς σε όσους ευθύνονται για «βαρύτατα σφάλματα, βλαπτικές αναποφασιστικότητες, ανεύθυνες τακτικές, αλόγιστες καθυστερήσεις και ιδεοληπτικές αγκυλώσεις».
Υπέρτερη όλων, είπε ο κ. Αναστασιάδης, είναι η σωτηρία της πατρίδας, που θα καταστεί εφικτή μέσα από την ενότητα. «Μόνο ενωμένοι μπορούμε να προσβλέπουμε στο καλύτερο και εάν τώρα, όταν όλα απαιτούν ενότητα, όταν όλα επιτάσσουν ενότητα, εμείς αποτύχουμε να ενωθούμε, τότε αναπόφευκτα θα συνενωθούμε αργότερα για να θρηνήσουμε ομαδικά πάνω από τα ερείπια των ελπίδων και των προσδοκιών μας».
Θύμα των ολέθριων λαθών, πρόσθεσε, είναι ο δοκιμαζόμενος λαός. Θύμα όμως είναι και η εθνική μας υπόθεση αφού «η ισχυρή μας οικονομία εθεωρείτο πάντοτε ως ενισχυτικό υπόβαθρο του αγώνα μας για ελευθερία και δικαίωση».
Οι καλύτερες ημέρες, είπε, δεν θα έρθουν ως άνωθεν ή έξωθεν δωρεά. Θα είναι αποτέλεσμα αγώνα… «η λευκή σημαία της παράδοσης στην ηττοπάθεια και στην μοιρολατρία δεν θα υψωθεί ποτέ στον περήφανο ιστό της καρδιάς του κυπριακού ελληνισμού».
Αναφερόμενος στην αναγκαιότητα επίτευξης λύσης, λειτουργικής και βιώσιμης, του κυπριακού, ο Νίκος Αναστασιάδης δεσμεύτηκε να αγωνιστεί και να αναλώσει τις δυνάμεις του όλες… δεν αρκούν, βέβαια, οι δικές μου δυνάμεις ή οι δυνάμεις οποιουδήποτε άλλου για να επιτευχθεί ο στόχος μιας σωστής λύσης και αφού κοινός είναι αυτός ο στόχος, κοινός πρέπει να είναι και ο αγώνας για την επίτευξή του και αφού κοινός είναι ο αγώνας, κοινή πρέπει να είναι και ευθύνη για συλλογική δράση και αντίδραση… οι πειραματισμοί, οι ευσεβοποθισμοί και οι αυτοσχεδιασμοί των τελευταίων χρόνων, δεν μπόρεσαν να κάμψουν την τουρκική αδιαλλαξία, ούτε οι γενναιόδωρες προσφορές και παραχωρήσεις της δικής μας πλευράς κατόρθωσαν να ανοίξουν το δρόμο για τη δίκαιη λύση που κάποιοι ευαγγελίσθηκαν και η δίκαιη λύση παρέμεινε κενό σύνθημα με την αποτελμάτωση να παραμένει γεγονός, ένα γεγονός που πρέπει οπωσδήποτε να ανατραπεί με ορθούς σχεδιασμούς, με λογικές και πρακτικές προσεγγίσεις και με πλήρη αξιοποίηση ευκαιριών και δυνατοτήτων».