Του Γιώργου Περδίκη*
Ο καιρός περνά, λόγια και έργα ανθρώπων – ακόμα και οι ίδιοι οι άνθρωποι -ξεχνιούνται. Ποιος θυμάται για παράδειγμα αυτή την παροιμιώδη φράση που μπήκε στο πολιτικό λεξιλόγιο της Κύπρου το 1998 όταν ο Νίκος Κουτσού δημόσια κατήγγειλε τον αείμνηστο Πρόεδρο Γλαύκο Κληρίδη για αθέτηση της υπόσχεσης που του έδωσε για συμμετοχή στην νέα κυβέρνηση που προέκυψε από εκείνες τις προεδρικές εκλογές.
Να θυμίσουμε ότι ο Νίκος Κουτσού ήταν τότε Πρόεδρος του Κόμματος «Νέοι Ορίζοντες» και είχε κατέλθει αυτόνομα στις προεδρικές εκλογές του 1998 λαμβάνοντας 3625 ψήφους (1%). Στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών ο Νίκος Κουτσού υποστήριξε τον Γλαύκο Κληρίδη – όπως και οι Γιώργος Βασιλείου και Αλέξης Γαλανός – με αποτέλεσμα αυτός να καταφέρει να καλύψει την πλην 1% διαφορά από τον υποψήφιο των ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ Γιώργο Ιάκωβου και να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας με ποσοστό σχεδόν 51%.
Στην Κυβέρνηση που σχημάτισε μετά τη νίκη του ο Γλαύκος Κληρίδης συμμετείχαν -με κάποιο τρόπο – όλα τα κόμματα που τον στήριξαν – ακόμα και το Κίνημα Σοσιαλδημοκρατών ΕΔΕΚ που είχε τηρήσει ουδέτερη στάση στο δεύτερο γύρο των εκλογών – πλην των Νέων Οριζόντων.
Το παράπονο/καταγγελία του Νίκου Κουτσού όπως διατυπώθηκε με το «ο λόος του ανθρώπου» έμεινε ως φράση αναφοράς που περιγράφει την αναξιοπιστία των πολιτικών (και ιδιαίτερα των προεκλογικών δεσμεύσεων) και χρησιμοποιήθηκε από την κοινωνία και στις πολιτικές συζητήσεις κατά κόρον στην δεκαετία που ακολούθησε μέχρι να έρθει η ο Νίκος Αναστασιάδης το 2013 με το «δεσμεύομαι» να καθορίσει νέο πιο ισχυρό λογότυπο για την αναξιοπιστία των πολιτικών και των προεκλογικών δηλώσεων.
Ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νίκος Χριστοδουλίδης με την σειρά του δεν καθόρισε νέο λογότυπο αλλά δεν κατάφερε επίσης να ξεφύγει από την πεπατημένη.
Η αποτυχία του να ανταποκριθεί στις προδιαγραφές και τις απαιτήσεις για τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου που – ορθά κατά την άποψη μου – ο ίδιος έθεσε προεκλογικά και η εμφανής παρέμβαση των συγκυβερνώντων κομμάτων είναι αδιαμφισβήτητη. Το δεύτερο θα έλεγα είναι χειρότερο από το πρώτο. Γιατί αν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει ένα στέλεχος μιας παλαιότερης κυβέρνησης ή ένα πρώην βουλευτή, παρά την περί του αντιθέτου επί τούτων δέσμευσή του είναι αποτυχίες που μπορεί εύκολα κάποιος να κατανοήσει. Το να μπει όμως σε αλισβερίσι με τους αρχηγούς των τριών κύριων κομμάτων που τον υποστήριξαν αφού είχε ήδη θέσει την υποψηφιότητα του ενώπιον του λαού και είχε ήδη αποκτήσει προβάδισμά έναντι όλων των άλλων υποψηφίων, είναι πράξη που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από την κοινωνία. Ήταν ο «ανεξάρτητος» υποψήφιος, ο υποψήφιος χωρίς κομματικά βαρίδια που υποσχέθηκε κυβέρνηση ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής. Τελικά η κυβέρνηση της ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής μετατράπηκε σε κυβέρνηση της αποδοχής των τριών κομματικών αρχηγών, δηλαδή κυβέρνηση περιορισμένης κομματικής αποδοχής. Ελπίζω να μην αποδειχθεί ότι είναι και κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης στο τέλος.
Όμως η αποτυχία αυτή δεν μπορεί να χρεώνεται στα άτομα που αποτελούν το νέο υπουργικό συμβούλιο. Το λάθος του Προέδρου δεν μπορεί να μεταφέρεται απευθείας και αβίαστα στους ώμους των νεών υπουργών. Εγώ λέγω ότι είναι όλοι/λες καλές επιλογές (ναι, ακόμα και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης). Απομένει να αποδείξουν την αξία τους στην πράξη, στο γήπεδο που λέμε ποδοσφαιρικά. Δεν είναι ώρα για συγχαρητήρια (για ποιο λόγο άλλωστε αξίζουν συγχαρητήρια;). Χωρεί μόνο η ευχή να πετύχουν στο έργο τους. Για το καλό του τόπου και του λαού μας.
Γιώργος Περδίκης
Μέλος Πολιτικής Επιτροπής
Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών