Σε μια μικρή χώρα, στην Ανατολή, ζούσε ο Αλή Μπαμπά.
Ήταν αρχηγός μιας συμμορίας ληστών, γι’ αυτό και τον αποκαλούσαν ο Αλή Μπαμπά με τους σαράντα κλέφτες. Στην πραγματικότητα ο Αλή ήταν καλό ανθρωπάκι, αλλά έμπλεξε με κακές παρέες. Η μητέρα του τον είχε προειδοποιήσει. “Δεν κάνεις γιέ μου εσύ για τέτοιες δουλειές”, του είπε, αλλά αυτός δεν ήθελε να ακούσει.
Η αγαπημένη του ασχολία, το χόμπι του να πούμε, ήταν η προσποίηση. Του άρεσε να προσποιείται, για παράδειγμα, ότι ήξερε να κυβερνά, ότι ήξερε αγγλικά, ότι δεν ήξερε που ήταν το Μαρί. Ήταν ευσυγκίνητος και δεν έχανε την ευκαιρία να δακρύζει με το παραμικρό.
Το ‘χε μεγάλο παράπονο πως, εκτός από τη φυλή του, το Ακελιστάν κανένας άλλος δεν τον καταλάβαινε. Του έγινε έμμονη ιδέα ότι όλοι τον κατηγορούσαν, αφού όσες παραχωρήσεις κι’ αν έκανε στα αδέλφια μας τους τουρκοκύπριους δεν ήταν ευχαριστημένοι.
Δεν εκτιμούσαν την μεγαλοφυή, κατά την άποψη του βέβαια, πολιτική να μην κάνει τίποτε για χρόνια ολόκληρα, ενώ έβλεπε την οικονομία να καταρρέει. Μάλιστα ένας από τους υποτακτικούς του παραδέχτηκε δημοσίως ότι ενώ οι κυβερνώντες ήξεραν πως μια κάποια τράπεζα που, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ανήκε στο λαό ξεψυχούσε, δεν έκανε τίποτε για να μην επηρεαστούν οι πιθανότητες του Αλή ή κάποιου άλλου από τη φυλή του στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές.
Το μεγαλύτερο ελάττωμα του Αλή ήταν η επιλογή των φίλων του. Κάθε λίγο και λιγάκι όλο και κάποιο σκάνδαλο ερχόταν στην επιφάνεια και συνήθως είχε να κάνει με φίλους του Αλή, με ένα από τους σαράντα κλέφτες. Βέβαια οι φήμες λεν πως οι κλέφτες ήταν περισσότεροι από σαράντα, αλλά τώρα τρέχα γύρευε…
Τι διορισμοί ημετέρων, συγγενών και φίλων, τι ραβασάκια για ρουσφέτια, τι καινούργια δόντια, ο κατάλογος είναι ατέλειωτος. Και μίζες, μίζες, μίζες….
Τι θες και τι γυρεύεις, πολλά τα αμαρτήματα του Αλή… Υγεία να μας δίνει ο Αλλάχ να τα εξιστορούμε.
Χαλιμά