Του Γιάγκου Τσίβικου*
Εδώ και τρεις δεκαετίες παρακολουθούμε κυβερνήσεις, που έρχονται και παρέρχονται, να παίρνουν ερήμην μας αποφάσεις για τις περιουσίες μας, να ορίζουν προστατευτικές ζώνες, να διαβουλεύονται για να φτιάξουν τον Ακάμα που ονειρεύονται οι ίδιοι και οι περιβαλλοντιστές. Oι κάτοικοι της περιοχής σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, καταδικασμένοι να παρακολουθούν τα χωριά τους να σβήνουν και να αποδεκατίζονται χρόνο με τον χρόνο.
Στην εξίσωση του Ακάμα που φτιάχνουν οι «ειδήμονες», άφησαν εκτός μια πολύ σημαντική παράμετρο: τον άνθρωπο.
Επτά τουλάχιστον κοινότητες που ζουν στις παρυφές της χερσονήσου του Ακάμα φυτοζωούν, αναμένοντας από το Κράτος να δώσει κίνητρα για μια περιφερειακή ανάπτυξη προς όφελος του ντόπιου πληθυσμού, που θα σέβεται παράλληλα το περιβάλλον. Εμείς, οι κάτοικοι της περιοχής, προστατεύσαμε τον Ακάμα και θα συνεχίσουμε να τον προστατεύουμε. Είναι ο τόπος όπου γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε τα παιδιά μας και τον νοιαζόμαστε περισσότερο από κάθε «ξένο» που έρχεται για να δείξει την «αγάπη» του περιστασιακά ή με κάθε ευκαιρία μάς υποδεικνύει πώς πρέπει να ζούμε από τη ζώνη της άνεσής του.
Το περιβάλλον είναι κύριο μέλημα όλων των τοπικών αρχών, όπως κύριο μέλημά μας είναι και η διατήρηση της ζωής στα χωριά μας. Εδώ και 30 χρόνια, ωστόσο, έχουμε στερηθεί την πρόσβαση στα μέσα εκείνα που θα μπορούσαν να δώσουν αναπτυξιακή ώθηση στην περιοχή. Με την επιβολή των μηδενικών συντελεστών της Δήλωσης Πολιτικής του 1989, στάθηκε αδύνατη η παραμικρή ανάπτυξη εντός των ιδιωτικών περιουσιών δυτικά των κοινοτήτων, με αποτέλεσμα οι κοινότητες να πέσουν σε μαρασμό και η πλειοψηφία των νέων της περιοχής να εγκαταλείψει τα χωριά, αναζητώντας εργασία σε αστικά κέντρα. Ειδικά στην περίπτωση της Ίνειας, όλη η περιουσία των κατοίκων της επηρεάστηκε από το διάταγμα του 1989. Από τότε μέχρι σήμερα, οι ιδιωτικές περιουσίες παραμένουν εγκλωβισμένες.
Πάγιο αίτημα των κοινοτήτων είναι η βιώσιμη διαχείριση ολόκληρης της περιοχής της χερσονήσου του Ακάμα, έχοντας υπόψη το μοναδικό φυσικό περιβάλλον της περιοχής και δίνοντας παράλληλα δυνατότητα για ήπια ανάπτυξη εντός των ιδιωτικών περιουσιών, μέρος των οποίων καταλαμβάνει το 25% της χερσαίας επικράτειας του Ευρωπαϊκού Δικτύου Natura 2000. Η ανάπτυξη επιβάλλεται, ασφαλώς, να είναι βασισμένη σε προβλεπόμενες διαδικασίες και μελέτες, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η προστασία της φυσικής ομορφιάς της περιοχής. Natura 2000 δεν σημαίνει μηδενική ανάπτυξη, ούτε ναρκοπέδιο. Οι οικονομικές δραστηριότητες εντός των περιοχών Natura επιτρέπονται, φτάνει να είναι αειφόρες και σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον.
Όσοι προτάσσουν τις ασπίδες τους στο όνομα του περιβάλλοντος, την ίδια στιγμή αγνοούν και απομονώνουν ολοένα και περισσότερο τους ανθρώπους που καλούνται να ζήσουν και να ευημερήσουν σ’ εκείνη την περιοχή. Ή μήπως, η ευημερία δεν είναι το ζητούμενο για όλους μας;
Αλήθεια, τι μας αντιπροτείνουν; Πώς θα ένιωθαν οι ίδιοι αν είχαν περιουσίες που δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν;
Μήπως πρόσφυγες στην ίδια τους τη χώρα;
*Κοινοτάρχης Ίνειας