Το οδυνηρό σήμερα, κοιτάει στο χθες..
Στο έλλειμμα πολιτικής διορατικότητας λίγα χρόνια μετά την ένταξη της Κύπρου στην Ευρώπη.
Η Κύπρος απώλεσε ένα καλό χαρτί μετά την ένταξή της. Ξέμεινε από όραμα, έχασε την ικανότητά της να βλέπει μακριά γεωπολιτικά, και εγκλωβίστηκε στην φιλοσοφία ενός ψεύτικου ελντοράντο, εθελοτυφλώντας σε πολλά επίπεδα.
Η Κύπρος θα είχε καταρρεύσει, θα είχε οδηγηθεί σε άτακτη χρεοκοπία, αν την Κυριακή το βράδυ δεν υπήρχε αυτή η κακή, η πολύ κακή συμφωνία και απόφαση , τις συνέπειες της οποίας , κάθε μέρα που θα περνάει, θα νιώθουν οι Κύπριοι στο πετσί τους. Το νησί είναι στο κατώφλι ενός σκληρού, πρωτοφανούς μνημονίου.
Η Κύπρος έχει και τώρα καταρρεύσει…δεν έχει πλέον το ατού του χρηματοπιστωτικού κέντρου και με αυτά τα δεδομένα πρέπει να συνεχίσει, σε ένα νέο μοντέλο κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής προσπάθειας για το αύριο.
Τα δεδομένα προϋπήρχαν. Ζούμε στην Ευρώπη της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Οποιαδήποτε τιμωρητική απόφαση, θα έπρεπε να έχει αξιολογηθεί εκ των προτέρων.
Αν η ανοχή είναι ένδειξη δημοκρατίας, δημοκρατία δεν υπάρχει στην Ευρώπη και είναι γνωστό. Η τιμωρητική αυτή διάθεση, οδήγησε σε μία απόφαση σκληρή, πολύ σκληρότερη από την πρώτη, στην οποία η κυπριακή βουλή είπε ένα «όχι» που ήταν και θα παραμείνει ιστορικών διαστάσεων. Ένα «όχι» όμως, που έπεσε στο κενό, καθώς αποδείχθηκε ότι ήταν χωρίς εναλλακτικό σχέδιο ή χωρίς σχέδιο ουσιαστικό. Ισως γιατί γι αυτό χρειαζόταν γενναιότητα και ειλικρίνεια. Τα δεινά δεν θα είχαν, κατά πάσα πιθανότητα αποφευχθεί. Ίσως όμως να είχαν αποφευχθεί κάποια από αυτά.
Υπάρχει συνυπευθυνότητα της κυπριακής δημοκρατίας, υπάρχει συνυπευθυνότητα των πολιτών. Συνυπευθυνότητα είναι όταν, αμίλητος, κάθεσαι και κοιτάς τον διπλανό σου που ετοιμάζει την καταστροφή.
Συνυπευθυνότητα είναι όταν η ηγεσία του τόπου σου, αρνείται να αναλάβει ευθύνες όταν το παιχνίδι στο τραπέζι σκληραίνει, με το πρόσχημα των εκλογών που βρίσκονται κοντά .
Η Ευρώπη γύρισε την πλάτη στην Κύπρο. Θόλωσε, είπαν, από τους Ρώσους ολιγάρχες και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Όπως, παραδόξως, δεν θολώνει, όταν Γερμανία και Ρωσία κάνουν «μπιζνες».
Η Ρωσία έκλεισε τα μάτια… για να μη βρεθεί απέναντι στην Ευρώπη.
Η Τουρκία μπαίνει δυναμικά, στο παιχνίδι, βρίσκοντας την ευκαιρία να δημοσιοποιήσει την επιθυμία αρπαγής των κοιτασμάτων της κυπριακής ΑΟΖ και
Το Ισραήλ, μία από τις χώρες-έρεισμα, στο οποίο προσβλέπει η κυπριακή δημοκρατίας, ζήτησε συγνώμη από την Άγκυρα. Νετανιάχου και Ερντογάν, κάνουν τα πρώτα δειλά βήματα προσέγγισης.
Και η Κύπρος μοιάζει μόνη.
Είναι πολύ αυτοί που αγαπούν αυτό τον τόπο. Και βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα παιχνίδι οργανωμένο, γεωστρατηγικό, μπροστά στο οποίο μέχρι τώρα είχαν κλείσει τα μάτια. Οφείλουν πλέον, έστω και με τον πλέον επώδυνο τρόπο να ανασυγκροτηθούν για να υπάρξει μέλλον.
Για τον κυπριακό λαό είχε ξανά βγάλει βρώμα η ιστορία ότι ξόφλησε. Ο λαός της διέγραψε την ιστορία και τράβηξε μπροστά. Το μέλλον μπορεί να είναι διαχειρίσιμο.
Μαρία Σταυρινού