Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο εξέδωσε την πρώτη του απόφαση αναφορικά με τη χρήση κρυφής κάμερας από δημοσιογράφους, με την ετυμηγορία να βαίνει υπέρ της ελευθερίας έκφρασης των λειτουργών του Τύπου.
Συγκεκριμένα, το ΕΔΑΔ εξέδωσε την περασμένη εβδομάδα την απόφασή του στην υπόθεση Χάλντιμαν και άλλοι εναντίον Ελβετίας, δικαιώνοντας τους τέσσερις δημοσιογράφους του ελβετικού καναλιού SF DRS που προσέφυγαν, μετά την καταδίκη τους από ελβετικό δικαστήριο, για την προβολή μιας συνέντευξης ενός ασφαλιστή, που έγινε με τη χρήση κρυφής κάμερας στα πλαίσια μιας εκπομπής το 2003.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του ΕΔΑΔ, η χρήση κρυφής κάμερας από τους δημοσιογράφους έγινε για να καταδείξει τις κακές πρακτικές των ασφαλιστών και να πληροφορήσει το κοινό για ένα θέμα δημοσίου ενδιαφέροντος.
Μια δημοσιογράφος του καναλιού συναντήθηκε με τον ασφαλιστή, προσποιούμενη την πελάτισσα, ενώ στον χώρο είχαν τοποθετηθεί δύο κρυφές κάμερες, καταγράφοντας τη συνομιλία.
Μετά το τέλος της συνάντησης, εμφανίστηκε δεύτερη δημοσιογράφος του καναλιού, η οποία εξήγησε στον ασφαλιστή ότι η συνομιλία είχε μαγνητοσκοπηθεί και του ζήτησε να σχολιάσει, κάτι που ο ασφαλιστής αρνήθηκε.
Η συνέντευξη προβλήθηκε με καλυμμένο το πρόσωπο και αλλοιωμένη την φωνή του ασφαλιστή.
Τελικά, οι δημοσιογράφοι, μαζί με τον υπεύθυνο του προγράμματος και τον αρχισυντάκτη του καναλιού καταδικάστηκαν με χρηματικό πρόστιμο από ελβετικό δικαστήριο, ενώ το Ανώτατο Δικαστήριο της Ζυρίχης απλώς μείωσε το πρόστιμο, καθώς απάλλαξε τους δημοσιογράφους από την κατηγορία της παραβίασης της ιδιωτικής ζωής του ασφαλιστή.
Στην απόφασή του, το ΕΔΑΔ αποφάνθηκε κατά πλειοψηφία ότι υπήρξε παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης των λειτουργών του Τύπου, λαμβάνοντας υπόψη μια σειρά από παράγοντες.
Μεταξύ άλλων, αποφάνθηκε ότι ο ασφαλιστής δεν ήταν ένα ευρέως γνωστό δημόσιο πρόσωπο και η συνέντευξη δεν αποσκοπούσε στο να του ασκήσει προσωπική κριτική, αλλά να καταγγείλει συγκεκριμένες εμπορικές πρακτικές.
Παράλληλα, το Δικαστήριο παρατήρησε ότι το θέμα της εκπομπής, σε σχέση με την κακής ποιότητας πληροφόρηση που παρέχουν ιδιώτες ασφαλιστές, που με τη σειρά της συνεπάγεται ανεπαρκή προστασία των δικαιωμάτων των καταναλωτών, απασχολούσε το δημόσιο διάλογο.
Τέλος το Δικαστήριο συνεκτίμησε και την άρνηση του ασφαλιστή να εκθέσει την άποψή του, όταν αυτό του ζητήθηκε από την εκπομπή.
Οι ενάγοντες δημοσιογράφοι δεν υπέβαλαν καμία απαίτηση για δίκαιη ικανοποίηση και το Δικαστήριο έκρινε πως δεν υπάρχει ανάγκη καταβολής αποζημίωσης στην περίπτωση αυτή.