Παραμονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, 14 Αυγούστου, 2005, μία μαύρη μέρα ξημέρωσε για Ελλάδα και Κύπρο .
Στις 12:30 το μεσημέρι τα ΜΜΕ βουίζουν κάνοντας λόγο για μία αεροπορική τραγωδία. Σταματάει η κανονική ροή των προγραμμάτων παντού. Όλοι μένουν άφωνοι…. Πως; Γιατί; Και κανείς να μην μπορεί να δώσει ακριβής απαντήσεις.
«Αεροπορική τραγωδία σημειώθηκε πριν από λίγο στην περιοχή του Γραμματικού στην Αθήνα. Αδιευκρίνιστα είναι τα αίτια της πτώσης του αεροσκάφους το οποίο είχε προορισμό την Πράγα».
Κόσμος σε Ελλάδα και Κύπρο παγώνει. Δεν γνώριζε κανείς τα στοιχεία του αεροσκάφους, ποια πτήση ήταν, αν οι δικοί του άνθρωποι είναι μέσα. Σιγά σιγά οι πληροφορίες ανακοινώνονται. Όλα αποκαλύπτονται.
Το χρονικό
Η αναχώρηση έγινε στις 09:07 από την Λάρνακα. Στις 10:37 εισήλθε στο FIR Αθηνών αλλά δεν μπόρεσε να έρθει σε επαφή με τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας. Αφού διαπιστώθηκε ότι δεν υπάρχει επαφή με το αεροσκάφος ενεργοποιήθηκε η διαδικασία σύμφωνα με το σχέδιο για ανάλογες περιπτώσεις και διατάχτηκε από τον Αρχηγό Γ.Ε.Ε.Θ.Α. να απογειωθούν μαχητικά για να εντοπίσουν το αεροσκάφος.
Στις 11:05 απογειώθηκαν από την Νέα Αγχίαλο δύο μαχητικά F-16 τα οποία ήρθαν σε οπτική επαφή με το αεροπλάνο στις 11:18 και διαπίστωσαν ότι ο συγκυβερνήτης του αεροσκάφους ήταν αναίσθητος, ο κυβερνήτης δεν ήταν στην θέση του και είχε ενεργοποιηθεί το σύστημα παροχής οξυγόνου με μάσκες.
Το αεροσκάφος μέχρι εκείνη την στιγμή πετούσε με τον αυτόματο πιλότο. Κατευθυνόμενο προς Εύβοια, έστριψε νότια και στις 11:41 οι πιλότοι των μαχητικών είδαν τον αεροσυνοδό Ανδρέα Προδρόμου που είχε πτυχίο πιλότου, να προσπαθεί να πάρει τον έλεγχο του αεροπλάνου.
Λίγη ώρα μετά, τα καύσιμα του αεροπλάνου τελείωσαν, σταμάτησε ο αριστερός (11:50) και ο δεξιός κινητήρας (12:00) και στις 12:05 συνετρίβη στην ορεινή περιοχή του Γραμματικού στην βόρεια Αττική, παρασύροντας στο θάνατο 121 ψυχές, εκ των οποίων οι 22 ήταν ανήλικα παιδιά και βυθίζοντας στο πένθος δεκάδες οικογένειες σε Κύπρο και Ελλάδα.
Θρήνος, οργή, απελπισία. Ολόκληρες οικογένειες χάνονται, παιδιά μένουν ορφανά, γονείς χάνουν τα παιδιά τους, παιδιά χάνουν τους γονείς τους. Γίνεται παντού πρώτη είδηση. Και τώρα; Τώρα τι γίνεται; Ποιοι φταίνε; Ποιοι έχουν ευθύνες; Ποιοι ήξεραν και δεν μίλησαν; Ήταν αμέλεια ή ήταν μοίρα; Πολλά τα ερωτήματα και κανείς πρόθυμος να απαντήσει.
Όσα ακολούθησαν μετά ένα Γολγοθάς. Αναγνώριση των θυμάτων από τους συγγενείς πρώτου βαθμού, συγγενείς που με όσες δυνάμεις είχαν πήγαν να αντικρίσουν τα νεκρά σώματα των αγαπημένων τους προσώπων. Ακόμα και οι ψυχολόγοι που έπρεπε να τους βοηθήσουν, έκλαιγαν και αυτοί βουβά για ένα κακό που δεν το εύχεσαι ούτε στον χειρότερο σου εχθρό.
Αμέσως μετά το τελευταίο αντίο. Σε ένα βαρύ κλιμα βαθιάς θλίψης, για εκείνο το αντίο των συγγενών στα αγαπημένα τους άτομα.
Μετά; Τι γίνεται μετά; Δεκατέσσερις ολόκληρους μήνες μετά την συντριβή του αεροπλάνου, τον Οκτώβριο του 2006, δίνεται στην δημοσιότητα το πόρισμα της Ελληνικής Επιτροπής Διερεύνησης Ατυχημάτων και Ασφάλειας Πτήσεων υπό του Ακριβού Τσολάκη για τα ακριβή αίτια της πτώσης.
Το Πόρισμα; Ευθύνες χωρίς ονόματα. Όλα τα αίτια να γράφονται, να μεταδίδονται, αλλά οι υπεύθυνοι να μην κατονομάζονται.
17 Σεπτεμβρίου 2009. Πέντε στελέχη της εταιρείας παραπέμπονται σε δίκη με κατηγορίες ανθρωποκτονίας και πρόκλησης θανάτου λόγω αλόγιστης, απερίσκεπτης ή επικίνδυνης πράξης. Το Πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε ένοχους τους, Γιώργο Κικκίδη, Ιάνκο Στοιμένοβ, Δημήτρη Πανταζή και Άλαν Ίργουιν, όλοι στελέχη της εταιρίας «Ήλιος», χωρίς ελαφρυντικά για τη συντριβή του αεροσκάφους. Παράλληλα το Πλημμελειοδικείο επέβαλε καταδίκη ενός χρόνου για κάθε απώλεια ζωής, συν τρία χρόνια ποινή βάσης, που αφορά την ενοχή τους με την ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Η συνολική ποινή των στελεχών της εταιρίας είναι 124 χρόνια.
Στην συνέχεια, οι συνήγοροι υπεράσπισης των καταδικασθέντων ζητούν την εξαγορά της ποινής και αν η ποινή θα έχει ανασταλτικό χαρακτήρα μέχρι την εκδίκαση της έφεσης.
Φεβρουάριος 2013. Το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων επέβαλε δεκαετείς ποινές φυλάκισης, εξαγοράσιμες έναντι 80.000 ευρώ εκάστη, σε τρεις από τους τέσσερις κατηγορουμένους.
Και τελικά τι μένει;
Μόνο ο πόνος. 121 ψυχές χάθηκαν τόσο άδοξα για την αμέλεια κάποιων. Τι να πεις στους συγγενείς που έμειναν πίσω; Τι να πεις σε όλους εκείνους που έχασαν τα πολυαγαπημένα τους άτομα. Κουράγιο… δεν μπορείς να πεις και κάτι άλλο. Μόνο κουράγιο…