Γράφει η Αλεξία Σακαδάκη*
Η 11η Ιουλίου θα είναι εκεί για να θυμίζει ότι υπήρξαν μεταξύ μας άνθρωποι που είχαν τόσο έντονο το αίσθημα της ευθύνης και της αγάπης για τους γύρω τους, που θυσιάστηκαν στην προσπάθεια τους να προστατεύσουν τους υπόλοιπους. Θα είναι εκεί για να θυμίζει ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να θέτει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, πόσο μάλλον η ίδια η πολιτική ηγεσία. Θα μας θυμίζει ότι τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται απλό και ανούσιο, όταν πρόκειται για χρηστούς τρόπους διοίκησης και απόδοση δικαιοσύνης και πως η πρόληψη στα θέματα ενεργειακής αυτονομίας και χρήσης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας δεν είναι ένα παραμύθι των Οικολόγων, αλλά ιδεολογία της πολιτικής οικολογίας που έχει βάση.
Κάθε χρόνο θα τιμούμε τους ανθρώπους που χάσαμε την 11η Ιουλίου και θα θυμόμαστε την ανιδιοτέλεια και την αυτοθυσία τους. Θα θυμόμαστε ότι κάποιοι τους ανάγκασαν να θυσιαστούν. Δεν το επέλεξαν και δεν το ζήτησαν. Οι λανθασμένες αποφάσεις, η απόκρυψη της αλήθειας, η απουσία πολιτικής διαύγειας και η επιμονή πως όλα ήταν υπό έλεγχο, έσπρωξαν δεκατρία άτομα στο θάνατο και πέραν των έξι δεκάδων σε σοβαρούς τραυματισμούς. Ταυτόχρονα, ολόκληρο το νησί συγκλονίστηκε από το τραγικό συμβάν και βυθίστηκε στο σκοτάδι. Τις μέρες που ακολούθησαν εφαρμόστηκαν κυλιόμενες διακοπές ρεύματος ανά περιοχή, ώστε να μπορούν να καλυφθούν οι ανάγκες του νησιού.
Σε εκείνη την τραγική συγκυρία, φάνηκε για άλλη μια φορά η απουσία πολιτικής ωριμότητας και στρατηγικής στα θέματα ενέργειας. Οι ανάγκες σε θέματα ηλεκτροδότησης δεν μπορούσαν να καλυφθούν, με αποτέλεσμα να δοθεί βήμα στην αισχροκέρδεια από τις πωλήσεις γεννητριών. Η Αρχή Ηλεκτρισμού Κύπρου, ως ο μοναδικός πάροχος ηλεκτρισμού, αδυνατούσε να χειριστεί το θέμα. Θα θυμάμαι κάθε 11η Ιουλίου που τρέξαμε ως Κίνημα Οικολόγων να μιλήσουμε με φορείς και αρχές για το θέμα της παροχής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές και η απάντηση που λαμβάναμε ήταν πως δεν θα γινόταν ποτέ αποδεκτό από την Αρχή Ηλεκτρισμού να υπάρξει άλλος πάροχος που να εξυπηρετεί πέραν ενός ποσοστού του νησιού.
Κάθε μέρα, αλλά κυρίως την 11η Ιουλίου, με ταλαιπωρούν τα ερωτήματα του γιατί επιτρέπεται να μπαίνουν οι απαιτήσεις των λίγων πάνω από τις ανάγκες των πολιτών και των φιλικών προς το περιβάλλον, ανέξοδων λύσεων. Κάθε χρόνο πληρώνουμε πρόστιμο €200 εκατομμύρια για τους ρύπους που εκπέμπει η ΑΗΚ και παραδόξως το ανεχόμαστε. Το ένα τρίτο του λογαριασμού μας αφορά το κόστος αυτό και δεν διαμαρτυρόμαστε για την απουσία μέτρων από πλευράς της ΑΗΚ και του κράτους. Θα μπορούσε να αξιοποιηθεί το κονδύλι από το ταμείο ανάκαμψης για τοποθέτηση φωτοβολταϊκών στα σπίτια μας, αλλά αντ’ αυτού δόθηκαν πρώτα άδειες για φωτοβολταϊκά πάρκα – στους λίγους – και πλέον να μαθαίνουμε ότι το φορτίο της ΑΗΚ δεν μπορεί να «σηκώσει» άλλη ενέργεια από φωτοβολταϊκά.
Η 11η Ιουλίου θα είναι εκεί να μας θυμίζει ότι η απουσία δικαιοσύνης όχι μόνο υπονομεύει την εμπιστοσύνη και την πίστη των πολιτών στους θεσμούς διακυβέρνησης, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να αποβεί μοιραία και να οδηγήσει σε τραγικά γεγονότα. Η απόδοση δικαιοσύνη χρησιμεύει ως πυλώνας σταθερότητας, διασφαλίζοντας ότι οι υπεύθυνοι για αδικήματα λογοδοτούν για τις πράξεις τους, ανεξάρτητα από την ιδιότητα ή τη θέση τους. Η αποκατάσταση της δικαιοσύνης καθίσταται απαραίτητη για την επούλωση και την ανοικοδόμηση μιας κοινωνίας, καθώς προσφέρει ένα κλείσιμο, ένα καθησυχασμό και μια ευκαιρία να διορθωθούν τα λάθη του παρελθόντος, καλλιεργώντας έτσι μια ανανεωμένη αίσθηση ακεραιότητας, εμπιστοσύνης και ενότητας μεταξύ των πολιτών.
*Μέλος Κεντρικής Επιτροπής Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών
Κοινωνιολόγος