Του Ανδρέα Ν. Μασούρα*
Αυτό που συμβαίνει την δεδομένη στιγμή στην Κύπρο είναι τραγικό. Στην ουσία χρησιμοποιούν με πολύ δομημένο τρόπο το δόγμα του σοκ για να δουν και να διαπιστώσουν τις καθημερινές αντοχές μας. Με άλλα λόγια μας χρησιμοποιούν ως πειραματόζωα για να εξετάσουν και να αποφασίσουν τις μελλοντικές τους εφαρμογές. Διότι δεν εξηγείται διαφορετικά: Από την μια να έχεις μια ραγδαία αύξηση της ανεργίας και από την άλλη να μην εφαρμόζεις ούτε μισό μέτρο για την αντιμετώπισή της.
Και πολλοί είναι αυτοί που θα βιαστούν να απαντήσουν, καλά μα τι μέτρα μπορείς να εφαρμόσεις όταν θα πρέπει να εφαρμόσεις πιστά μια μνημονιακή πολιτική;
To ερώτημα όμως που προκύπτει μέσα από αυτόν τον προβληματισμό είναι απλό: Αυτές οι πολιτικές, μέσα στις οποίες καλώς ή κακώς μπήκαμε, μέχρι που θα τραβήξουν τον αντικοινωνικό τους χαρακτήρα; Διότι, εάν το «παραμένουμε» και «εφαρμόζουμε» πιστά τις απαιτήσεις του μνημονίου, της τρόϊκα και τις απαράδεκτες πολιτικές της ευρωζώνης και την ίδια στιγμή να πεινάνε τα παιδιά μας, οικογένειες να καταρρέουν, η ανεργία να αγγίζει όρια ρεκόρ και με τους νέους να απελπίζονται και να αναζητούν ένα καλύτερο όνειρο στο εξωτερικό, ε τότε όχι. Αυτές τις πολιτικές δεν τις θέλουμε.
Είχα τοποθετηθεί και δημόσια αρκετές φορές όσο αφορά την παραγωγή κοινωνικής κινητικότητας μέσα από στοχευμένες δράσεις. Μάλιστα η Κίνηση Νέων Επιστημόνων του Κινήματος Οικολόγων παρουσίασε σειρά θέσεων προς αυτή την κατεύθυνση. Να υπενθυμίσω ενδεικτικά, όσο αφορά την ανεργία των νέων, την θέση μας για τον βιώσιμο επαγγελματικό προσανατολισμό, για τα νέα επαγγέλματα, για την ενθάρρυνση της καινοτομίας, για την ενίσχυση των οικογενειακών επιχειρήσεων και άλλα πολλά.
Για να εφαρμοστούν όμως αυτά προϋποθέτει τρία βασικά στάδια:
Πρώτον, θα πρέπει να τερματιστούν τα προγράμματα λιτότητας και να τα μετατρέψουμε σε προγράμματα ανάπτυξης, όπως άλλωστε ήταν και η αρχική υπόσχεση της ευρωζώνης.
Δεύτερον, να συγκληθεί μια ευρωπαϊκή διάσκεψη για το δημόσιο χρέος των Κρατών και να ζητηθεί κούρεμα του χρέους. Κάτι τέτοιο θα δώσει άμεσα αναπτυξιακά κίνητρα. Να υπενθυμίσω ότι παρόμοια διάσκεψη έγινε το 1953 στο Λονδίνο για το γερμανικό χρέος. Άρα δεν είναι απομακρυσμένο σενάριο. Φτάνει να υπάρξουν ικανοί πολιτικοί οι οποίοι θα προωθήσουν την συγκεκριμένη ιδέα.
Τρίτον, θα πρέπει να γίνει μια ανακατεύθυνση της κυπριακής οικονομίας. Μια νέα κοινωνική συμφωνία με τους πολίτες. Επιβάλλεται όσο ποτέ άλλοτε να επενδύσουμε ξανά και πιο σοβαρά σε υγιείς τομείς της οικονομίας. Στον πρωτογενή τομέα και στα αγροτικά προϊόντα, σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στην νεανική επιχειρηματικότητα, στην ποιοτική προσέγγιση και ανάπτυξη του τουριστικού μας προϊόντος, στην τεχνογνωσία του ανθρωπίνου δυναμικού μας.
Δεν έχουμε άλλα χρονικά περιθώρια. Ή σήμερα κιόλας, αυτοί που αποφασίζουν για εμάς, τα κέντρα εξουσίας, στρέψουν την προσοχή τους προς την κοινωνία και εφαρμόσουν ανθρωποκεντρικές πολιτικές, ή εισερχόμαστε πλέον σε μια ιστορική φάση ψυχρού κοινωνικού σκοταδισμού.
*Ακαδημαϊκός – Πρόεδρος Κίνησης Νέων Επιστημόνων Κινήματος Οικολόγων