Πνιγμένη σε έναν λαβύρινθο δημοσιονομικών κανόνων, ακατανόητων για το ευρύ κοινό, δύσκολων στην εφαρμογή τους και προπαντός χωρίς καμία ευελιξία για τις περιπτώσεις έκτακτων οικονομικών συνθηκών, βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Ένωση σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Το Ταμείο εφιστά την προσοχή καθώς κατά τη διάρκεια της κρίσης το δημόσιο χρέος αυξήθηκε περίπου 30 εκατοστιαίες μονάδες ως ποσοστό του ΑΕΠ και της συνιστά διά στόματος του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Τμήματος, Ρεζά Μογκαντάμ, να υιοθετήσει ένα απλούστερο πλαίσιο με λιγότερους κανόνες που θα επικεντρώνονται στη διατήρηση του χρέους σε βιώσιμα επίπεδα αλλά και θα είναι ευέλικτοι αν χρειαστεί να προσαρμοσθούν σε έκτακτες οικονομικές συνθήκες.
Μιλώντας στο Οικονομικό Φόρουμ στις Βρυξέλλες, ο κ. Μογκαντάμ τόνισε πως πρέπει να καταβληθεί προσπάθεια για να εφαρμοσθούν οι δημοσιονομικοί κανόνες και παράλληλα να διασφαλισθεί ένα πλαίσιο που θα διευκολύνει τις επενδύσεις υποδομής. Υπενθύμισε πως από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 οι ευρωπαϊκές χώρες ήταν πολύ χαλαρές σε ό,τι αφορά την τήρηση των δημοσιονομικών στόχων, καθώς δεν υφίστανται επαρκώς αποτελεσματικοί μηχανισμοί που να επιβάλλουν την τήρηση των στόχων, ενώ οι κυρώσεις που προβλέπονται για την παραβίασή τους είναι πολύ αυστηρές με αποτέλεσμα να μην έχουν ποτέ εφαρμοσθεί. Επισήμανε, άλλωστε, την αδυναμία του κέντρου, των Βρυξελλών, να ασκήσει έλεγχο στους προϋπολογισμούς των χωρών. Υπογράμμισε τέλος, πως το πλαίσιο των κανόνων πρέπει να ενθαρρύνει τις επενδύσεις του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα. Επισήμανε πως η οικονομική κρίση οδήγησε στην πολιτικά εύπεπτη λύση των περικοπών δημοσίων επενδύσεων, με αποτέλεσμα να επιτείνεται η τάση για ύφεση. Τόνισε ότι δεν μπορεί να απουσιάζουν οι δημόσιες επενδύσεις από οποιονδήποτε σχεδιασμό προϋπολογισμού, καθώς κάτι τέτοιο ενθαρρύνει κάθε είδους «δημιουργική λογιστική». Πρότεινε μάλιστα να δοθεί στο «κέντρο» η δυνατότητα να προωθεί έργα υποδομής, όπως οι διασυνοριακές επενδύσεις στις μεταφορές, τις επικοινωνίες και τα δίκτυα μεταφοράς ενέργειας.
Αναφερόμενος στα διδάγματα που αντλούνται από την κρίση, υπογράμμισε πως οι χώρες έπρεπε να έχουν οικοδομήσει ισχυρότερα και πιο υγιή δημοσιονομικά μεγέθη πριν από την κρίση. Απέδωσε την αύξηση του ποσοστού χρέους στη μείωση των εσόδων και αύξηση των δαπανών στη διάρκεια της ύφεσης αλλά και σε «εξωγενείς» παράγοντες, όπως οι ενισχύσεις των τραπεζών και τόνισε πως το υφιστάμενο πλαίσιο κανόνων δίνει έμφαση σε ονομαστικούς στόχους, όπως ο στόχος του 3% για το δημοσιονομικό έλλειμμα, που δεν εμπόδισαν τις χώρες να αυξήσουν τις δαπάνες τους στα μέσα της δεκαετίας του 2000.