Τι πιο επίκαιρο να σχολιάσει κανείς από τα σκάνδαλα, καθώς είναι πολλές οι καταγγελίες και υποθέσεις σκανδάλων που βλέπουν το φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα. Σε αυτή τη διαδικασία δημοσίευσης σκανδάλων, αισθάνομαι την ανάγκη να ρωτήσω το εξής:
“Εάν δεν υπάρχουν κρίσεις αξιοπιστίας του συστήματος, και όχι της εμπιστοσύνης σε ορισμένα άτομα, τι μπορούμε να περιμένουμε από τον απολογισμό μετά την δημοσιοποίηση διαφόρων σκανδάλων”; Και εξηγώ…
Είναι γεγονός πως: α) διαφορετικοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται μια κατάσταση, με τις ίδιες συνθήκες πληροφόρησης, κατά διαφορετικό τρόπο και ότι β) άνθρωποι αξιολογούν μια κατάσταση, παρόλο ότι η υποδομή για την κρίση είναι η ίδια κατά διαφορετικό τρόπο. Συνεπώς, στην επεξεργασία πολιτικών σκανδάλων διαπιστώνουμε εντελώς διαφορετικές ανθρώπινες αντιδράσεις.Η διαφορά αυτή προκύπτει , μεταξύ άλλων, λόγω διαφορών σε κομματικές τοποθετήσεις, προσωπικές προσδοκίες, στάσεις, πρότυπα αξιών κτλ.
Οι αντιδράσεις περιλαμβάνουν από την μία ένα αίσθημα αποστροφής για τους αντίπαλους του κόμματος που σχετίζεται με τον σκάνδαλο και από την άλλη ένα σκεπτικισμό εκ μέρους των υποστηρικτών του κόμματος που σχετίζονται με το σκάνδαλο. Βέβαια, αυτός ο σκεπτικισμός περιορίζεται στον ‘κατευθυνόμενο τύπο’ , ‘στην προπαγάνδα’ των ΜΜΕ, στον πολιτικό αντίπαλο που εκμεταλλεύεται την λασπολογία και όχι στον πολιτικό του κόμματος που υποστηρίζει κάποιος και φαίνεται να εμπλέκεται στο σκάνδαλο!
Ωστόσο, παρά την διαφορά που εντοπίζουμε στις αντιδράσεις ένα είναι το φανερό εάν επεξεργαστεί κανείς διάφορα σκάνδαλα μέχρι τώρα. Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς, πως το στίγμα χαράζεται στα πρόσωπα / πολιτικούς και σ’ ένα κόμμα (και αυτό συνήθως για σύντομο χρονικό διάστημα).Αυτό που με άλλα λόγια οι πολίτες βιάζονται να παρουσιάσουν ως ‘κομματικό ‘φαινόμενο. Καμία αναφορά ή απόδοση ευθυνών δεν γίνεται προς το σύστημα. Έτσι, το σύστημα εν τέλει, φαίνεται να επιζεί.
Το αποτέλεσμα είναι η επίδραση των υποθέσεων σε κάθε σκάνδαλο, να είναι σύντομης διάρκειας. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο κλονισμός δεν αφορά στην αξιοπιστία του συστήματος. Είναι η εμπιστοσύνη που δόθηκε σε κάποιο άτομο που κλονίζεται (και αυτό ακόμα, συμβαίνει μόνο από ένα μέρος του πληθυσμού). Η αφοσίωση στο σύστημα παραμένει ακλόνητη…
Και εδώ είναι που έρχεται ο ρόλος του καθενός μας, ως προαγωγός των σκανδάλων. Αυτό γιατί, ακόμα και ένας λαός που αναστατώθηκε, δεν μπορεί να μείνει άμειρος ευθυνών στα πολιτικά σκάνδαλα, οι πολιτικοί γίνονται έτσι όπως τους θέλει ο λαός τους. Μια πολιτική κουλτούρα, η οποία απαιτεί από τους πολιτικούς ‘επιτυχία με όλα τα μέσα’, είναι αναμφίβολο πως θα οδηγήσει στην ηθική έκπτωση, αλλά και εκμετάλλευση του λαού. Πιο συγκεκριμένα, (συχετίζοντας το με την σημερινή κατάσταση) μια πολιτική κουλτούρα που εκτρέφει αδιάκοπα το βόλεμα και το ‘κανόνισμα’ πίσω από κλειστές πόρτες, παράγοντας αυτό το άρρωστο πρότυπο για την επιτυχία, τότε με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει σε πολιτκές και προσωπικές καταστροφές.
Θα θεωρείτο επίκαιρο το εξής: ‘Είναι αλήθεια, ότι σε μια ηθική πολιτική, σε μια παγκόσμια αλληλλεγύη, δεν πιστεύει σχεδόν κανείς πια στην πραγματικότητα…. (Solidwedel, 1988, 61) ‘. Παρ’ όλα αυτά, επιλέγω να κλείσω αισιόδοξα τις σκέψεις μου, θεωρόντας ότι εάν τα σκάνδαλα αντικατοπτρίζουν κρίση αξιών, δείχνουν παράλληλα πως οι αξίες υπάρχουν. Εκείνο που χρειάζεται συνεπώς, είναι διόρθωση του συστήματος και της πολιτικής κουλτούρας, να στραφεί δηλαδή το βλέμμα στην ουσιαστική πηγή του προβλήματος!
Σοφία Αντωνίου
Μέλος Δ.Σ. Κίνησης Νέων Επιστημόνων Κινήματος Οικολόγων