Σήμερα θυμήθηκα πως ξέχασα. Ξέχασα δεν σημαίνει πως δεν θυμάμαι. Ποτέ δεν σήμαινε αυτό.
Σήμερα δεν είναι χθες. Κάποια πράγματα έχουν αλλάξει. Κάποια κατάφεραν να επιβιώσουν και άλλα χάθηκαν στο ποτάμι του χρόνου. Σήμερα σίγουρα τα πράγματα δεν είναι όπως χθες. Και πρέπει να μάθω να το θυμάμαι αυτό καλά.
Η στήλη αυτή είναι μια προσωπική παραλλαγή της ιδέας του “σαν σήμερα”. Σαν σήμερα πριν κάποια χρόνια (πολλά ή λίγα) είχε γίνει κάτι που άλλαξε άρδην τη ροή της ζωής κάποιων ανθρώπων. Η ιδέα του “σαν σήμερα” είναι ένα είδος ανάμνησης ενός γεγονότος, κάποια λεπτά (ίσως ούτε τόσο) αφιερωμένα στη θύμηση αυτού του γεγονότος.
Η στήλη, όμως, δεν θέλει να μείνει μόνο μέχρι εκεί. Θέλει να προσθέσει κάτι που λείπει από το “σαν σήμερα”. Θέλει να προσθέσει όσα δεν έχει το σήμερα. Θέλει να προσθέσει όλα εκείνα τα συναισθήματα που ξεχάσαμε. Θέλει να προσθέσει πως ζούμε το κάθε “σαν σήμερα”. Θέλει να προσθέσει το χθες.
4 μέρες ήταν αρκετές.
Η πορεία είχε ξεκινήσει από την πύλη του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο. Τελικός προορισμός της ήταν η Κερύνεια.
Δεν ήταν απλό επιχείρημα, η Κερύνεια μας για 22 χρόνια δεν ήταν “δική μας”.
Οι Τούρκοι πήραν θέσεις μάχης.
Ο, τότε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Γλαύκος Κληρίδης, σε συνάντηση με το Συμβούλιο της Ομοσπονδίας των Μοτοσικλετιστών ματαίωσε την πορεία.
Λάθος έγραψε η ιστορία. Και ό,τι γράφει η ιστορία λάθος, πληρώνεται.
4 μέρες ήταν αρκετές για να δούμε ξαφνικά με τα μάτια μας αυτό που είχαμε ακούσει μόνο μέσα από ιστορίες των γονιών, των παππούδων και γιαγιάδων μας. Ξαφνικά, οι εισβολείς Τούρκοι που προκάλεσαν χιλιάδες θανάτους, βιασμούς και πέραν των 200.000 προσφύγων σε μια τόση στάλα νησί, ζωντάνεψαν μπροστά μας. Οι βάρβαροι, με ένστικτο ζώου, Τούρκοι πήραν σάρκα και οστά και έκαναν αυτό για το οποίο είχαν φήμη, σκότωσαν.
Η κατάσταση ξέφυγε.
Τα κτυπήματα ήταν ανελέητα. Δεν ήταν ζώα, ήταν χειρότεροι από αυτά. Στο άψυχο σώμα του ακόμα κτυπούσαν με μίσος.
Μετά το Τάσο ακολούθησε ο Σολωμός, ο ξάδελφος του.
Έπεσε από σφαίρα στο λαιμό. Ψυχρά, επαγγελματικά.
4 μέρες ήταν αρκετές για να ανακαλύψουμε ακόμα δύο ήρωες, να κλάψουμε σε ακόμα δύο κηδείες, να νιώσουμε ακόμα πιο μικροί και απροστάτευτοι.
Οι δολοφόνοι και των δύο είναι κατονομασμένοι, καταγραμμένοι σε τόσα αμέτρητα τηλεοπτικά πλάνα διεθνών και τοπικών δικτύων, κι όμως 17 χρόνια μετά παραμένουν ατιμώρητοι.
4 μέρες δεν θα είναι ποτέ αρκετές όταν στη μέση βρίσκεται το συμφέρον. Η τιμωρία δεν θα έρθει ποτέ. Σαν σήμερα και σαν κάθε σαν σήμερα το μαθαίνουμε αυτό ξανά και ξανά.
Μέχρι να το ξαναξεχάσουμε.
Λούης
11.07.1996 – 14.07.1996
Δερύνεια, Επαρχία Αμμόχωστου, Κύπρος.
httpv://www.youtube.com/watch?v=ACTJ9c9ybYA
Πηγή:glenti.blogspot