Διαβάζουμε στον τύπο, ακούμε στις ειδήσεις, ότι πάει στο παλάτι να πάρει οδηγίες ο υπάλληλος της Τουρκίας και θεωρούμενος ως ο ηγέτης όλων των Εποίκων και Τουρκοκυπρίων Μουσταφά Ακκιντζί, από τον εργοδότη του, νεοσουλτάνοΤαγίπΕρντογάν. Κάποιοι δε πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, των σεμιναρίων, επισκέπτες και καθοδηγούμενοι των πρεσβειών , βλέπουν σε αυτούς ελπίδα λύσης, γιατί είναι ο “καλός” Ακκιντζι και ο διορατικός ηγέτης Ερντογάν.
Ποιά λύση όμως; Αυτή που δίνει στον κλέφτη,σφετεριστή και βαπτισμένο από τον πρώην και νυν Πρόεδρο, ως χρήστη, είτε έποικος ή Τουρκοκύπριος, το σπίτι μας,το χωράφι μας, το χωριό ή την πόλη μας;
Ποια λύση; Αυτή που θα μας αφήσει την Τουρκία εγγυήτρια και οι “δικοί” μας θα προσπαθήσουν επικοινωνιακά να μας το παρουσιάσουν σαν νίκη, γιατί αντί σαράντα χιλιάδες θα μείνουν είκοσι ή δέκα χιλιάδες κατοχικά στρατεύματα; Και όποια σημαία και να τα βάλουν από κάτω, είτε Νατοϊκή είτε του Τιμπουκτού, πάλι Τούρκοι κατακτητές θα είναι. Ποια λύση όμως;
Αυτή που θα μας χωρίσει σε ζώνες, με το τζείνοι ποτζεί τζεμεις ποδά; Πως θα επιβιώσει, μια τέτοια κακή λύση στηριγμένη στο άδικο και όχι στο δίκιο; Μια λύση που δεν στηρίζεται στο δίκιο των διεθνών νόμων, στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι θα είναι μια θνησιγενή λύση και που μύρια κακά για τον Κυπριακό Ελληνισμό θα έπονται.
Τέτοια λύση δεν θέλομε, το λέμε με παρρησία, πάντα θα το λέμε,θα το φωνάζουμε και ας βραχνιάζουμε. Ελπίδα και δύναμη μας η νέα γενιά, αυτή που γεννήθηκε και ανδρώθηκε στην προσφυγιά. Τα είδαμε αυτά τα νεαρά παιδιά,αγόρια και κορίτσια, που άφησαν τις καφετέριες και τις παραλίες και ήρθαν και βάδισαν μαζί μας στην Αντικατοχική Πορεία του Συνδέσμου Φίλοι της Καρπασίας, που έγινε παραμονή της δεύτερης παράνομης Τουρκικής εισβολής στην Λάρνακα. Περπατούσαν με σθένος και πάθος για τον τόπο των γονιών τους, και τώρα δικό τους, και φώναζαν ΈΞΩ ΟΙ ΤΟΥΡΚΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ. Με σέβας στάθηκαν στο Μνημείο της Αρμενικής Γενοκτονίας όπου τηρήθηκε μονόλεπτος σιγή στην μνήμη των θυμάτων του εθνοκτόνου κράτους που ονομάζεται Τουρκία.
Τα εστιατόρια και οι καφετέριες στην παραλία των Φοινικούδων το βράδυ στις 13ης Αυγούστου, γεμάτα. Σε όλο το μήκος των Φοινικούδων που περπατήσαμε θα είχε ίσως πέραν των δύο χιλιάδων ανθρώπων, όμως δεν σήκωναν καν το πρόσωπο από το φαγητό,το φραπέ ή το φαγητό τους για να κοιτάξουν την Πορεία, έστω να διερωτηθούν ποιοι είναι αυτοί με τα πανό και σημαίες. Αν μη τι άλλο να δούνε αυτά τα νέα παιδιά που περπατούσαν ενάντια στην κατοχή της Καρπασίας, ενάντια στην κατοχή από την Δερύνεια μέχρι την Κερύνεια. Ίσως από ντροπή ή από απλή απάθεια στο τι γίνεται δίπλα τους,ή απλά ξέχασαν πως έχουμε κατοχή; Μέχρι που μια μέρα θα αντικρίσουν ξανά το σκληρό πρόσωπο του Τούρκου, τότε πάλι, και να θέλουν ούτε που θα προλάβουν να σηκώσουν το πρόσωπο από το φαγητό,φραπέ ή παγωτό τους.
Περπατούσαμε με πλειοψηφία τα νέα παιδιά,Καρπασίτες και φίλοι της Καρπασίας, καμιά εκατοπενηνταριά άτομα όλοι και όλοι, αλλά,με αγάπη και διεκδίκηση για την Ελευθερία της χώρας μας. Είμαστε λίγοι αλλά πάμπολλοι.Την ιστορία της Κύπρου και γενικά του Ελληνισμού έγραφαν πάντα οι λίγοι που γιγαντωνόταν η ψυχή τους και γίνονταν πάμπολλοι. Πιστεύουμε την Ελευθερία στην Κυπριακή Δημοκρατία θα την φέρει όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου,η γενιά που γεννήθηκε μετά την εισβολή.
Σίγουρα όχι η γενιά που την απελευθέρωση μετονόμασε σε επανένωσηκαι διαπραγματεύεται την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την μόνη ασπίδα ασφαλείας του Κυπριακού Ελληνισμού, με τον υπηρέτη του Ερντογάν.
Πέτρος Ασσιώτης,
Πρόεδρος του Συνδέσμου Φίλοι της Καρπασίας.