Η τραγωδία της πυρκαγιάς που ξεκλήρισε μια πενταμελή οικογένεια δεν προσφέρεται για κομματική ή πολιτική εκμετάλλευση, μεν, αλλά δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη και ασχολίαστη, δε.
Είναι ορθή, για παράδειγμα, η παρατήρηση ότι στην Λεμεσό (αλλά και στις υπόλοιπες κυπριακές πόλεις) πίσω από την απαστράπτουσα βιτρίνα υπάρχουν πολλές ακατάλληλες κατοικίες που χρησιμοποιούνται από άτομα -κύπριους και ξένους- που δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλή και αξιοπρεπή κατοικία. Το κράτος μέσα από τα διάφορα προγράμματα χρηματοδοτεί τους εργολάβους και τους developers και αναπαράγει ένα καθεστώς αισχροκέρδειας που ανεβάζει το κόστος της κατοικίας.
Το θέμα της στέγης και των αστέγων είχε αναδειχθεί και από το Κίνημα Οικολόγων, ως θέμα αιχμής, πριν λίγα χρόνια. Δόθηκαν υποσχέσεις και ανακοινώθηκαν προγράμματα από το κράτος και την δημοτική αρχή, αλλά, φαίνεται από το αποτέλεσμα ότι αυτό δεν ήταν αρκετό. Τα «ΘΑ» δεν έχουν λύσει ποτέ κάποιο πρόβλημα.
Ισχύει, επίσης, ο προβληματισμός για τον μεγάλο αριθμό νοικοκυριών που χρησιμοποιούν φορητές θερμάστρες για θέρμανση στην Κύπρο, λόγω των ιδιαίτερων κλιματικών συνθηκών και της ακρίβειας των καυσίμων.
Άλλα θέματα που έχουν ανακύψει είναι ο έλεγχος των ηλεκτρολογικών εγκαταστάσεων στις οικοδομές και η συνεχής συντήρηση και εποπτεία, για αποφυγή ανεπίτρεπτων επεμβάσεων, ο έλεγχος των ηλεκτρικών συσκευών θέρμανσης, η ενημέρωση των πολιτών κ.λπ.
Για όλα αυτά και άλλα σχετικά θέματα, ένα οργανωμένο κράτος θα έπρεπε να έχει απαντήσεις. Δυστυχώς δεν έχει. Και έτσι χάθηκε άδικα μια ολόκληρη οικογένεια.