Αιματηρές θυσίες έχει κάνει τον τελευταίο χρόνο ο κυπριακός λαός, καθώς εκτός από το κούρεμα των καταθέσεων, επωμίζεται και τις απαιτήσεις της τρόικας για “κούρεμα” επιδομάτων και μισθών.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα μέτρα, που έχουν οδηγήσει στη μείωση του βιοτικού επίπεδου των πολιτών, στην ραγδαία αύξηση της ανεργίας, που σήμερα φτάνει στο 17%, στη συρρίκνωση των εισοδημάτων (είτε από μισθωτές εργασίες, είτε από επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας), έρχεται και φορολόγηση των συντάξεων. Ακραίο παράδειγμα, είναι πρόσφατο άρθρο που πέρασε στη Βουλή, με βάση το οποίο “μπαίνει” χέρι ακόμα και οι συντάξεις χηρείας, οδηγώντας τους δικαιούχους σε απόγνωση.
Μάλιστα, αν και οι συντάξεις χηρείας απαλλασσόταν από τον φόρο εισοδήματος, ωστόσο όπως φαίνεται και στον κώδικα περί φορολογίας εισοδήματος Νόμος 2002, η κατηγορία αυτή των συνταξιούχων παραγράφεται από τις απαλλαγές του φόρου και στο εξής οι δικαιούχοι θα κληθούν να αποδώσουν φόρο εισοδήματος για τα ελάχιστα χρήματα που λαμβάνουν.
Την ώρα που περισσότερο από ποτέ ο λαός υποφέρει από την οικονομική κρίση είναι αίσχος και ντροπή μια κοινωνική ομάδα να οδηγείται “προμελετημένα” στα πρόθυρα της φτώχειας, ενώ κάποιες άλλες κοινωνικές τάξης να συνεχίζουν να απολαμβάνουν τις πλουσιοπάροχες παροχές του δημοσίου.
Είναι απαράδεκτο, την ώρα που επιβάλλεται φόρος στις χήρες, να προστατεύονται επιδόματα που χορηγούνται σε μέλη της Δημόσιας Υπηρεσίας της Δημοκρατίας και σε υπαλλήλους όλων των οργανισμών δημοσίου δικαίου, να εξαιρούνται από την φορολογία τα έξοδα παραστάσεων των υπουργών, του Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων και κάθε άλλο ωφέλημα ή επίδομα που δίνεται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στον Πρόεδρο της Βουλή.
Ποιο είναι το παράδειγμα που δίνουν οι πολιτικοί στο λαό που υποφέρει; Δεν θα έπρεπε να νομοθετούν εξ’ αρχής για την ευημερία του λαού και όχι για την συνεχή υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου;
Εκτός εάν η διαγραφή του άρθρου 8 του Νόμου 2002 περί φορολογίας εισοδήματος, που αρχικά ανέφερε ότι “απαλλάσσονται από φόρο οι συντάξεις χηρείας που χορηγούνται δυνάμει των Περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων Νόμων του 1980 μέχρι το 2002 ή σύμφωνα με με οποιοδήποτε σχέδιο συνταξιοδότησης που εγκρίνεται σύμφωνα με τους κανονισμούς”, έγινε κατά λάθος και όχι ηθελημένα.
Στην περίπτωση αυτή άμεσα πρέπει η κυβέρνηση να προχωρήσει σε διόρθωση και αποκατάσταση αυτής της αδικίας και να βρει άλλα ισοδύναμα μέτρα προκειμένου να καλύψει το δημοσιονομικό κενό.
Είναι ντροπή και αίσχος και πάνω από όλα κατακριτέο από την κοινωνία να “τιμωρείται” μια ευαίσθητη κοινωνική ομάδα!!
Ε.Κ.