Του Λευτέρη Χριστοφόρου*
Αποτελεί μέρος της οικονομικής ιστορίας του τόπου ότι ο τόπος απέφυγε την άτακτη χρεωκοπία και την πλήρη καταβαράθρωση το Μάρτιο του 2013. Ουσιαστικά το κράτος έφτασε στο θλιβερό σημείο να μην διαθέτει χρήματα για μισθούς και συντάξεις και το χρηματοπιστωτικό σύστημα έφτασε στο χείλος της καταστροφής. Αποτέλεσμα τούτου, η πλήρης καταστροφή του κοινωνικού κράτους και ο επαπειλούμενος κίνδυνος ολικής κατάρρευσης.
Τελικά κατέστη δυνατό, με σκληρές αποφάσεις και θυσίες του κυπριακού λαού να διασωθεί έστω και κουτσουρεμένο το κοινωνικό κράτος, η οικονομία να αποφύγει την χρεωκοπία και σήμερα να προσπαθεί να ξαναβρεί το βηματισμό της προόδου και της Ανάπτυξης.
Δυστυχώς όμως τα λάθη του παρελθόντος κόστισαν στην πατρίδα μας, αφήνοντας χιλιάδες συμπατριώτες μας άνεργους, μικρομεσαίες επιχειρήσεις να κλείνουν, κοινωνικά παντοπωλεία, νέους σε αναζήτηση εργασίας, χαμηλοσυνταξιούχους και χαμηλόμισθους.
Αυτή η κυβέρνηση απέδειξε στην πράξη ότι διαθέτει κοινωνική ευαισθησία προσπαθώντας με τα ελάχιστα κονδύλια που διαθέτει να υλοποιεί προγράμματα κοινωνικής πολιτικής.
Εξαιτίας της οικονομικής κρίσης δυστυχώς δημιουργούνται καθημερινά κοινωνικά δράματα στην πατρίδα μας που χρήζουν αποτελεσματικής αντιμετώπισης. Μία σημαντική πτυχή της οικονομικής κατάστασης στον τόπο μας είναι οι χιλιάδες συμπατριώτες μας που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις φορολογικές και άλλες υποχρεώσεις προς το κράτος με αποτέλεσμα να οδηγούνται στις φυλακές.
Πιστεύω ότι δεν υπάρχει κανένας πολίτης που έχει τη δυνατότητα να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του στο κράτος και δεν το πράττει, με αποτέλεσμα να οδηγείται στις φυλακές. Θεωρώ ότι οι υποχρεώσεις προς το κράτος παραμένουν υποχρεώσεις για όλους.
Όμως στις περιπτώσεις που οι οφειλέτες προς το κράτος, αποδεδειγμένα βάσει αντικειμενικών κριτηρίων, αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους είτε γιατί έχασαν την εργασία τους είτε γιατί μειώθηκαν τα εισοδήματα τους είτε γιατί έκλεισε η επιχείρηση τους είτε γι’ άλλους σοβαρούς λόγους, το κράτος οφείλει να επιδείξει κατανόηση. Δεν πιστεύω ότι το κράτος λύνει το πρόβλημα του φυλακίζοντας οικογενειάρχες που επί δεκαετίες ήταν φοροσυνεπείς αλλά εξαιτίας της οικονομικής κρίσης δεν μπορούν να ανταποκριθούν περιστασιακά στις υποχρεώσεις τους.
Έχω την ισχυρή άποψη ότι στις πραγματικές περιπτώσεις οικονομικής ανέχειας το κράτος αντί τιμωριτικών μέτρων στα θύματα της οικονομικής κρίσης οφείλει να προβαίνει σε διευθετήσεις αμοιβαίου οφέλους. Επί παραδείγματι για τις εκκρεμούσες οφειλές των ευρισκομένων σε αδυναμία συμπολιτών μας, μπορεί να θεσμοθετήσει τις 100 μηνιαίες δόσεις εξόφλησης, δίνοντας ανάσα στους δοκιμαζόμενους συμπολίτες μας.
Σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες οφείλουμε να βρίσκουμε εφικτές κοινωνικά αποδεκτές λύσεις προς τους πολίτες και όχι να καταφεύγουμε στις εύκολες, επώδυνες και αναποτελεσματικές λύσεις, όπως η φυλάκιση και η τιμωρία.
* Ευρωβουλευτής – Αναπληρωτής Πρόεδρος ΔΗ.ΣΥ.