Της Θεοχαρίδου Κ. Καλυψούς (Δικηγόρος – Νομικός Σύμβουλος)
Κατά καιρούς έχουν εκφραστεί οι πιο σημαντικές, απόψεις και/ή γνώμες για την ιδιότητα, τον ρόλο και την αποστολή του Δικηγόρου.
Έτσι, ο Lord Macmillan το 1933, στην προσπάθεια του να δώσει τα γνωρίσματα των ασκούντων την τέχνη του δικηγορείν, είχε πει, μεταξύ άλλων, πώς: “η άσκησή της με ένα υψηλό αίσθημα τιμής, που χαρακτηρίζει το δικηγορικό επάγγελμα στη χώρα μας, αποτελεί το προπύργιο της δικαιοσύνης και της ελευθερίας”.
Σε αντίθεση με την πιο πάνω ηθική και ρεαλιστική, θα λέγαμε, προσέγγιση της τέχνης του δικηγορείν, η άποψη του David Panick, όπως αυτή διαμορφώνεται τον 20ον αιώνα, προβάλλεται ωμή, προσβλητική για ένα Δικηγόρο αλλά και για το όλο Νομικό Σύστημα αλλά και εξίσου ρεαλιστική, επίσης, και η οποία εν πολλοίς λέγει πως το καθήκον του Δικηγόρου είναι να είναι πειστικός για αυτόν που τον πληρώνει για να ακούει την φωνή του.
Τούτο, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι, ο Δικηγόρος που μεταφέρει την φωνή του εντολέα του μπορεί να μην τα συμμερίζεται και/ή αυτά να είναι ανάθεμα για τον ίδιο και/ή να προσβάλλεται από αυτά, σκιαγραφούν το <πεδίο μάχης> και τον <ενδότερο αγώνα> που ένας Δικηγόρος βιώνει και πράττει κάθε φορά, που καλείται να υπερασπιστεί τον εντολέα του.
Ο Δικηγόρος σαφέστατα και είναι ο υπηρέτης του εκάστοτε Νομικού Συστήματος μίας Χώρας και άρα θα πρέπει να τον διακρίνει μία σειρά χαρακτηριστικών και ιδανικών που ως τέτοια, συμβάλλουν στην απονομή της Δικαιοσύνης. Ο Δικηγόρος επομένως έχει υποχρέωση και καθήκον όχι μόνον προς τον πελάτη του και εαυτό του (σεβόμενος την όποια προσωπικότητα και ηθική του) ΑΛΛΑ και προπαντός, υψηλό αίσθημα ευθύνης, έχει έναντι του Δικαστού, Δικαστηρίου και άρα του Θεσμού της Δικαιοσύνης γενικότερα. Όπως είχε διατυπώσει εξάλλου το εκεί κατά τόπον και καθ ύλη αρμόδιο Αγγλικό Δικαστήριο στην απόφαση Swinfen v. Lord Chelsmoford, ένας δικηγόρος δεν είχε μόνο υποχρέωση προς τον πελάτη αλλά και προς το Δικαστήριο ΚΑΙ γενικότερα προς το κοινό.
Άρα, θα πρέπει να αντιληφθούν όλοι, οι οποίοι μετέχουν, ανεξαρτήτως βαθμού συμμετοχής, στην απονομή Δικαιοσύνης ότι, εκτελούν υπέρτατο δημόσιο καθήκον το οποίο επιτάσσει ειλικρίνεια, ευθύτητα, εντιμότητα, ηθική, γνώση και υψηλό το αίσθημα ευθύνης.
Και κάτι, που δυστυχώς, απουσιάζει όχι μόνον από τα Κυπριακά Δικαστήρια αλλά γενικότερα. Από την άλλη ασφαλώς, δεν παύουν να υπάρχουν και οι εξαιρέσεις οι οποίες κάποιες φορές εξισορροπούν την όλη κατάσταση ή λάμπουν στο “σκότος” των κανόνων!