Το 1989 τα Ηνωµένα Έθνη αναγνώρισαν το παιχνίδι ως δικαίωµα όλων των παιδιών, υπογραμμίζοντας τον θεμελιώδη του ρόλο στην παιδική ηλικία για τη ψυχική υγεία και ευτυχία, καλύτερη απόδοση στη μάθηση, κοινωνικοποίηση και συναισθηματική ανθεκτικότητα και αυτοπεποίθηση.
Παρά την ευρέως αναγνωρισμένη σηµασία του παιχνιδιού, τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί σηµαντική µείωση του χρόνου που παίζουν τα παιδιά, καθώς και ποιοτική αλλαγή του παιχνιδιού τους. Αιτίες είναι:
α) Έλλειψη χρόνου για παιχνίδι. Περιορισµένος ελεύθερος χρόνος των γονέων αλλά και των παιδιών. Ο χρόνος των παιδιών, περιορίζεται από την ενασχόληση τους µε την τηλεόραση ή τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.
β) Έλλειψη χώρων παιχνιδιού. Οι εξωτερικοί χώροι παιχνιδιού είναι πολύ λίγοι. Οι αλάνες δεν υπάρχουν πια, ενώ αρκετές οι χώροι παιχνιδιού έχουν σχεδιαστεί µε τρόπους που δεν προάγουν τη δημιουργικότητα, την κοινωνικότητα και τη φαντασία.
γ) Δυσλειτουργικές αντιλήψεις για το παιχνίδι. Το άγχος των γονιών για τη μελέτη των παιδιών, είναι τεράστιο ειδικά στη σχολική ηλικία.
δ)Η σύγχρονη τάση υπερπροστασίας των παιδιών.
Είναι σημαντικό οι γονείς να παρέχουν ευκαιρίες στα παιδιά, ώστε να αναπτύσσουν το παιχνίδι τους. Και είναι ιδιαιτέρως σημαντικό οι γονείς να παίζουν με τα παιδιά τους για να μεγαλώσουμε παιδιά με συναισθηματική και ψυχική υγεία.