Εξ Αφορμής: Δεν ξέρω τι έχουν μάθει στα σχολεία ή στις κομματικές σέκτες όλοι αυτοί που μιλούν για μισές αλήθειες και σπεύδουν μεθοδευμένα να θέσουν ως κανόνα ανάλογες απόψεις, θεωρώ όμως ότι αρκετα άτομα της δικής μου γενιάς, είχαμε την τύχη να μάθουμε να κρατάμε αποστάσεις από μονοδιάστατα αφηγήματα.
Συγκεκριμένα, θεωρώ ότι ευτυχήσαμε να έχουμε καλούς εκπαιδευτικούς, που μας βοήθησαν να καλλιεργήσουμε την κριτική σκέψη, μακριά από δογματικές νόρμες και μονοδιάστατα αφηγήματα.
Συγκεκριμένα, για το κυπριακό, είχαμε την ευκαιρία (Τουλάχιστον όσοι από εμάς δεν διαβάζαμε κάτω από το θρανίο βιβλία για το “πώς να γίνουμε εκατομμυριούχοι”), να μάθουμε για τα λάθη μας, τον διχασμό, τις εμμονές μας και τους επιβλαβείς ευσεβείς μας πόθους, την ΕΟΚΑ Β, τις εχθροπραξίες και τις εκατέρωθεν βιαιοπραγίες του 1963-64, το πραξικόπημα, αλλά και για την ΤΝΤ, τους βομβαρδισμούς της Τηλλυρίας, την εισβολή, τη συνεχιζόμενη κατοχή, τα εγκλήματα πολέμου, τον εποικισμό και πρωτίστως την πάγια Βρετανική κακοδαιμονία του “διαίρει και βασίλευε”, η οποία προηγήθηκε χρονικά και σε μεγάλο βαθμό διαμόρφωσε την υφιστάμενη αδιέξοδη φυσιογνωμία του κυπριακού, με όλα τα πιο πάνω στοιχεία.
Στην τελική, αν δεν θέσουμε το κυπριακό ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις, δεν μπορούμε να πετύχουμε το οτιδήποτε.
Και επ’ αυτού, θεωρώ ότι είναι ευσεβής πόθος και ουτοπία (και όχι ρεαλισμός, όπως συχνά αποκαλείται) η πεποίθηση ορισμένων ότι η υπαγωγή του κυπριακού προβλήματος, από πρόβλημα εισβολής και κατοχής και έξωθεν επιβούλευσης, σε απλή δικοινοτική διαφορά, θα επιφέρει την πολυπόθητη λύση…
Δρ Χάρης Φ. Σοφοκλέους (PhD)
Πανεπιστημιακός, Ερευνητής