Βία στα γήπεδα: Προβλέψιμα και ανεπαρκή τα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση, αναφέρει σε δήλωσή του ο βουλευτής του ΑΚΕΛ, Άριστος Δαμιανού
Έχουμε κατ’ επανάληψη πει ότι η βία ως φαινόμενο δεν είναι αθλητικό, είναι κοινωνικό. Επομένως, αναμέναμε από τη νέα κυβέρνηση να μην ακολουθούσε την πεπατημένη, όπως και η προηγούμενη, επικεντρωνόμενη αποκλειστικά σχεδόν σε μέτρα καταστολής, αστυνομικού χαρακτήρα.
Είχαμε και έχουμε την άποψη, ότι ασφαλώς χρειάζεται και η καταστολή, αλλά πολύ πιο σημαντική είναι η πρόληψη. Και η πρόληψη προϋποθέτει ένα ευρύ κοινωνικό διάλογο με όλους τους φορείς και όλες τις συνιστώσες, ομοσπονδίες, αθλητικούς παράγοντες, εκπαιδευτικό σύστημα, ούτως ώστε να διαμορφωθεί μια ολοκληρωμένη πρόταση για αντιμετώπιση αυτού του κοινωνικού φαινομένου, που όντως εκφράζεται και μέσα και έξω από αγωνιστικούς χώρους. Αντί τούτου, έχουμε μια πρόχειρη εξαγγελία μέτρων, τα οποία είναι προβλέψιμα και ανεπαρκή, με επικέντρωση μάλιστα στην αστυνομία.
Εμείς δεν διαφωνούμε εκεί και όπου χρειάζεται ενίσχυση του αστυνομικού σώματος. Θα μπορούσα να πω πολλά για το πώς ξήλωσαν ολόκληρες αστυνομικές διευθύνσεις σε ένα όργιο ρουσφετιού και ημετεροκρατίας οι προηγούμενοι κυβερνώντες. Όμως, στο βαθμό που χρειάζεται ενίσχυση αυτή πρέπει να δοθεί, πλην όμως η αστυνομία είναι ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα σε αυτή την εξίσωση που αφορά τη βία.
Γι’ αυτό, εμείς θεωρούμε ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να ανοίξει ένα διάλογο και με τις πολιτικές δυνάμεις. Στο παρελθόν έχουμε δώσει στη προηγούμενη κυβέρνηση με αφορμή παρόμοια φαινόμενα ολοκληρωμένη πρόταση για τα ζητήματα της βίας στους αθλητικούς χώρους, έχουμε ανοίξει τη συζήτηση και στην Επιτροπή Νομικών της Βουλής κατ’ επανάληψη για επαναξιολόγηση της υφιστάμενης νομοθεσίας η οποία μπάζει από παντού, αλλά μας λυπεί το γεγονός ότι με περισσή σπουδή σε μια προσπάθεια να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα – και αναφέρομαι στην ανεπάρκεια εκείνων που καλούνται να αστυνομευόσουν, αλλά και στην ανεπάρκεια εκείνων που αδειοδοτούν στάδια χωρίς να πληρούνται οι προϋποθέσεις- αντί λοιπόν να επικεντρωνόμαστε στις ευθύνες και το πως γινόμαστε καλύτεροι, με ημίμετρα και με δοκιμασμένες αλλά αποτυχημένες συνταγές προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε ένα υπαρκτό και πραγματικό πρόβλημα.