Πώς θα έπραττε η Αναστασία ως ακτιβίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αν εργοδότης μου δεν ήταν το Ίδρυμα Λεβέντη;
Πώς θα ένιωθες Νικόλα μου αν ήταν κάποιος από την οικογένειά σου στη θέση μου;
Τα πιο πάνω ερωτήματα θέτει με σημερινή της ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook, η Θέμις Ανθοπούλου, η πρώην βοηθός της κ. Φωτεινής Παπαδοπούλου, η οποία μετά από ατύχημα στη Λεβέντειο βιβλιοθήκη όπου εργαζόταν έχει μείνει παράλυτη στο αριστερό της χέρι και δυστυχώς αγωνίζεται μόνη της χωρίς βοήθεια ως όφειλαν από την οικογένεια Παπαδόπουλου. Και όχι μόνο…. Δείτε την σημερινή της ανάρτηση και θα καταλάβετε….
“Έτσι όπως ακριβώς κατέγραψα στην συνέντευξή μου στο Must. Στην τελική είτε είσαι δίκαιος Άνθρωπος, είτε όχι.
Είτε είσαι Άνθρωπος είτε όχι. Για περισσότερο από 1,5 χρόνο επωμίζομαι εξ ολοκλήρου κάθε έξοδο που η καταραμένη θυρίδα της Λεβεντείου Πινακοθήκης επέφερε βίαια στη ζωή μου. Θεραπείες, φάρμακα, ταξίδια σε εξιδεικευμένα κέντρα του εξωτερικού.
Όλα, απολύτως όλα! Έχω πληροφορηθεί ότι εδώ κ κάποιες εβδομάδες η Ασφαλιστικη Εταιρεία του Ιδρύματος έχει πληρώσει στο Ίδρυμα το ποσό των 160,000 ευρώ για το ατύχημά μου, βάσει του μεταξύ τους συμβολαίου στο πλαίσιο της υποχρεωτικής δια νόμου ασφάλισης της ευθύνης εργοδότη κ αποτελεί μέρος της νόμιμης αποζημίωσης που δικαιούμαι. Ίσως θα κρυφτούν κ πάλι πίσω από νομικίστικες δικαιολογίες για να μην μου καταβληθεί άμεσα το ποσό. Αλλά τους ρωτώ δημόσια, εργοδότες κ δικηγόρους τους, γιατί έλαβαν τα χρήματα αφού δεν είχαν πρόθεση να τα δώσουν άμεσα;
Η ασφαλιστικη εταιρεία για να πληρώσει, προφανέστατα αναγνώρισε δική τους ευθύνη, άρα ποιος δικαιούται άμεσα αυτά τα χρήματα; Ποιος έχει ανάγκη αυτά τα χρήματα; Μήπως είναι άνανδρο όλο αυτό; Να χτυπάς συνεχώς έναν άνθρωπο που το μόνο του λάθος ήταν ότι σου εργαζόταν με αφοσίωση.
Με μετατρέψατε σε εξίσωση κύριοι, αλλά από τους συντελεστές, όσο κ αν αρνείστε να το παραδεχτείτε, λείπει το ένα μου χέρι. Κ εγώ δυσκολεύομαι πολύ να το αποδεχτώ, αλλά δυστυχώς δεν έχω επιλογή. Γι αυτό κ σήμερα με επιστολή μου προς το Ίδρυμα απαιτώ να μου καταβληθεί άμεσα το ποσό των 160,000 ευρώ, κ το απαιτώ γιατί ανήκει σ´εμένα!
Κ ένα αναπόφευκτο ερώτημα προς αυτούς που τους είχα οικογένεια, τις δυνάμεις της αλλαγής που θα συνθλίψουν το κατεστημένο κ θα κτίσουν νοσοκομεία. Τι έχουν να πουν γι αυτό; Πάλι φταίω εγώ που μιλώ; Πώς θα έπραττε η Αναστασία ως ακτιβίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αν εργοδότης μου δεν ήταν το Ίδρυμα Λεβέντη;
Γιατί αν είσαι η Αλλαγή ανεξαρτήτως προσωπικών σου συμφερόντων πολεμάς για τα δικαιώματα ενός Ανθρώπου που γνωρίζεις καλά ότι υποφέρει! Πώς θα ένιωθες Νικόλα μου αν ήταν κάποιος από την οικογένειά σου στη θέση μου; Θα αγωνίζοσουν για τα δικαιώματά του;
Σίγουρα ναι. Αν όμως ήσουν η Αλλαγή κ η Ελπίδα -όπως αφελώς κάποτε πίστευα κ εγώ ότι ήσουν- θα αγωνιζόσουν σθεναρά κ για τα δικά μου δικαιώματα…”