*Από Kατερίνα Δόκου
Ξέρεις? Ποτέ δεν περίμενα μεγαλώνοντας ότι θα φτάσει η στιγμή που θα περιμένω πότε θα ανανεώσω το ανεργιακό μου. Να μετρώ τις μέρες και να έχω προθεσμία. Προθεσμία που δεν τελείωνει μάλλον ποτέ για τη λέξη ανεργία. Μεγαλώνουμε, ο χρόνος περνά τα χρόνια περνούν,σπουδάσαμε όλοι ΝΑΙ σπουδάσαμε αυτό ΕΠΡΕΠΕ αυτό το πρέπει που μας κυβερνά μια ζωή. Πτυχία μεταπτυχιακά, εκπαιδεύσεις διπλώματα Α!!!
Και η καινούργια λέξη διδακτορικά που έγινε της μόδας πλέον για να χουμε κάτι πιστεύω να απασχολουμαστε πανω στο αντικέιμενο μας. Τίποτα δεν είναι αρκετό, ο,τι χαρτί και να κορνιζάρουν οι γονείς μας, ότι τίβενο και να φορέσουμε απο όποιο πανεπιστήμιο και να αποφοιτήσουμε. Σου λένε ‘Ο,τι μάθεις έιναι για καλο’ Ποιό καλο? Δεν ήξερα ότι για να δουλέψω σερβιτόρα (που δεν το υποτιμώ μιας και πλέον δεν βρίσκεις ούτε για σερβιτόρα να δουλέψεις) χρειάζονται τόσα προσόντα. Προσόντα ως προς τι? Τόσα λεφτά, τόσος κόπος, τόσο άγχος ναι άγχος να περιμένεις κολλημένος στο τζάμι της σχολής σου να αναρτηθούν τα αποτελέσματα να δεις αν πέρασες το μάθημα. Τελικά το μάθημα ή καλύτερα τα μαθήματα της ζωής τα περνάμε τώρα και με το χειρότερο τρόπο.
Τελικά ότι και να μας έμαθαν τόσα χρόνια ξέχασαν να μας τονίσουν τη λέξη ΜΕΣΟΝ.Μια λέξη που τόσα χρόνια την άκουγα απλα πίστευα σαν μικρό κορίτσι που ήμουν ότι με την αξία σου,με τις γνώσεις σου με το ΄΄σπαθί σου’’ κάποια μέρα θα σου δωθεί η ευκαιρία. Θα μου δωθεί όταν πάψω να προσπαθώ να βρω κάτι πάνω σ αυτό που σπούδασα και αγαπώ?
Τελικά δεν μου τόνισαν ακόμη μια λέξη τη λέξη ΕΠΙΒΙΩΣΗ αφού δεν έχεις το μέσο.Δεν ήξερα αλλά μαθαινω,βλπεώ και προσπαθώ να προσαρμοστώ στο σήμερα που δείχνει τόσο διαφορετικό απτο χθες.Δεν ειμαι απαισιόδοξη απλά ρεαλίστρια. Προχθές μια μαθήτρια μου με ρώτησε. ‘Κυρία? Γιατί ο κόσμος πεινά? Γιατί έχουμε παιδάκια στο σχολείο μου που εν εχουν να φαν?’ Τί να της πω? Ότι φταίει το πολιτικό σύστημα? Η Κυβέρνηση? Η Ευρώπη?
Στην τελική ΕΜΕΙΣ και το ότι μάθαμε στα πολλά τόσα χρόνια στην καλοπέραση στο ρουσφέτι. Στό ότι και να γινόταν παίρναμε ένα τηλέφωνο το ‘φιλούι’ μας και όλα λύνονταν? Στο ότι γίνονταν και γίνονται ακόμη αίσχη καταχρήσεις στο δημόσιο?και τελικά πληρώνει ο απλός ο κόσμος? Στο ότι τα λαμόγια την γλυτώνουν και μπαίνει ο άλλος στη φυλακή για εκατό ευρώ? Στό ότι δεν θα μας δωθεί η ευκαιρία να αποδείξουμε σε κανένα τί αξίζουμε?
Απλα δεν απαντησα και συνέχισα το μάθημα.Ένας φαύλος κύκλος ένας χαμός και απλα εμείς καθόμαστε θεατές σ αυτή την ταινία και χωρίς καν ποπ κορν αφού δεν έχουμε χρήματα να πάρουμε.Τελικά η ζωή είναι διαφορετίκη απ’ότι πιστεύαμε.Έχουμε μια τάση να μην θέλουμε να δούμε τα προβλήματα μας.
ΞΥΠΝΗΣΤΕ και δέστε τί γίνεται…Πρεπει η νεολαία να ενωθεί,να βρει τρόπους να αλλάξει αυτό που ζούμε.Για μένα η νεολαία ειναι μια ενιαία χωρίς κόμματα,χωρίς ομάδες αλλά μια νεολαία με κοινούς στόχους όπου ο μεγαλύτερος είναι η αλλαγή.
ΑΛΛΑΞΤΕ γυρίστε σελίδα.Μόνο έτσι θα δούμε άσπρη μέρα.Σταματήστε να ονειρεύεστε το δημόσιο επειδή έτσι σας έμαθαν.
Μπείτε στην έρευνα,στην καινοτομία δουλέψτε τα μυαλά σας να βρούμε λύσεις ν’αλλάξουμε αυτό που ζουμε.
Οχι με αμπελοφιλοσοφίες απτα κοινωνικά δίκτυα αλλά με πρακτικούς τρόπους.
Μόνο έτσι δεν θα σκύβω το κέφαλι όταν με ρωτάει κάτι μια μαθήτρια μου.Μόνο έτσι δεν θα σκύβω το κεφάλι όταν με ρώτάει στο μέλλον το παιδί μου…
Από Kατερίνα Δόκου