Ένας από τους παλαιότερους και πιο ένθερμους υποστηρικτές των κυπριακών θέσεων στη βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων, ο σερ Άλαν Μηλ δήλωσε αισιόδοξος ότι παρά τη συμπλήρωση 40 ετών από την εισβολή και έναρξη της τουρκικής κατοχής «μια μέρα θα ξυπνήσουμε και το Κυπριακό θα έχει λυθεί και όλοι θα αναρωτιόμαστε γιατί πήρε τόσο καιρό».
Ο βουλευτής των Εργατικών από την περιφέρεια του Μάνσφιλντ στην κεντρική Αγγλία επέκρινε την ΕΕ, και διερωτήθηκε «ποιο είναι το νόημα μιας ευρωπαϊκής οικογένειας αν δεν υποστηρίζουμε τα μέλη της». Όπως είπε χαρακτηριστικά, «αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι όχι να ζητάμε από την Τουρκία να φύγει -δεν είναι δουλειά μας να ζητάμε, αλλά να απαιτούμε να φύγει». Σχολίασε δε πως η ανοχή έναντι της Τουρκίας στην περίπτωση της Κύπρου συνιστά «ηθικό και στρατηγικό» λάθος.
Απαριθμώντας τα στρατηγικά πλεονεκτήματα της Κύπρου που κατά τη γνώμη του την καθιστούν «αναντικατάστατη» για την Ευρώπη, στάθηκε στο ότι το νησί μπορεί να εξελιχθεί σε «σταθμό φυσικού αερίου του κόσμου». Σημείωσε ότι αυτή η συγκυρία θα αναβαθμίσει τη σημασία της Κύπρου και θα μπορούσε να οδηγήσει σε επίλυση κάποιων εκ των υπολοίπων ζητημάτων που απασχολούν τη χώρα.
Παρόλα αυτά δήλωσε ότι δε θα είναι ικανοποιημένος πριν την πλήρη απελευθέρωση του νησιού και την υπαγωγή όλων των περιοχών του υπό μια λειτουργική δημοκρατία, σχολιάζοντας πως οι Κύπριοι πρέπει να γίνουν πιο απαιτητικοί.
Αποτίμησε εξάλλου θετικά τη στάση του κόμματός του σε ό,τι αφορά την Κύπρο, δίνοντας βάση στη συμβολή υπέρ της ένταξης της χώρας στην ΕΕ. Επιπλέον, επισήμανε τη σημασία της ενεργούς ανάμιξης του σκιώδους Υπουργού Ευρώπης των Εργατικών Γκάρεθ Τόμας στις εκδηλώσεις για την Κύπρο.
Ο σερ Άλαν επισήμανε ότι στην περιφέρειά του στην κεντρική Αγγλία δεν υπάρχουν πολλοί Κύπριοι ψηφοφόροι και ότι επομένως η ανάμιξή του στα κυπριακά δεν έχει κάποια ψηφοθηρική υστεροβουλία, αλλά υπαγορεύεται από την πεποίθηση ότι πρέπει να αποκατασταθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα των Κυπρίων.
Αναφέρθηκε δε με εκτίμηση και εγκαρδιότητα στους επί δεκαετίες φίλους του μέσα στην κυπριακή παροικία, εξήγησε γιατί έχει ιδιαίτερη ευαισθησία στο θέμα των αγνοουμένων, όπου έκανε λόγο για «γενοκτονία» και δήλωσε «πολύ θυμωμένος» για τη συμπλήρωση 40 ετών χωρίς λύση στο Κυπριακό.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης:
Ερ. Πώς άρχισε η ανάμιξή σας στην υπόθεση Κύπρος;
Απ. Δεν έχω πολλούς κυπριακής καταγωγής ψηφοφόρους στην περιφέρειά μου και επομένως δεν μπορεί να πει κάποιος ότι το κάνω για τις ψήφους. Έχω κάπου 75 οικογένειες στο Μάνσφιλντ και στις ευρύτερες περιοχές είναι περίπου 250-300 οικογένειες, οι οποίες πάντως είναι πολύ καλά οργανωμένες. Είναι εργατικές, έχουν την εκκλησία τους, τα σχολεία τους, το τοπικό κοινοτικό κέντρο. Εργαζόμουν για τον (σ.σ. πρόσφατα αποθανόντα βουλευτή των Εργατικών και εμβληματική φυσιογνωμία της βρετανικής αριστεράς) Τόνι Μπεν στο γραφείο του επί πολλά χρόνια. Όταν εξελέγην βουλευτής είπα του Τόνι: «Σου δίνω συμβουλές για πολλά χρόνια, τώρα θέλω να μου δώσεις και εσύ μία συμβουλή». Μου είπε λοιπόν να επιλέξω ένα διεθνές θέμα και να μείνω αφοσιωμένος σε αυτό ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε εξελίξεις. «Θα σε κάνει καλύτερο πολιτικό», μου είπε. Δέχθηκα λοιπόν εκπροσώπους από διάφορες εθνικές κοινότητες, Και ο τελευταίος ήταν ο Κύπριος Ανδρέας Καραολής (σ.σ. νυν Γραμματέας της Εθνικής Κυπριακής Ομοσπονδίας και της Ελληνικής Κυπριακής Αδελφότητας). Κάναμε τη συνάντηση και τη βρήκα συναρπαστική. Δεν διάλεξα ποτέ την Κύπρο, αυτή με διάλεξε και ασχολούμαι μαζί της έκτοτε. Όλα αυτά έγιναν το 1987.
Ερ. 40 χρόνια μετά την εισβολή και την έναρξη της τουρκικής κατοχής δηλώνετε αισιόδοξος για το Κυπριακό. Πώς νομίζετε ότι θα εξελιχθεί η κατάσταση;
Απ. Θα σας πω τί θα συμβεί. Θα ξυπνήσουμε όλοι μια μέρα και όλα επιτέλους θα έχουν τελειώσει και εμείς θα αναρωτιόμαστε γιατί πήρε τόσο καιρό. Η πραγματικότητα είναι ότι αν μπορείς να λύσεις το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική και τη διαίρεση της ανατολικής και δυτικής Γερμανίας, η Κύπρος θα έπρεπε να είναι «εύκολη». Δεν είναι εύκολη υπόθεση αυτή τη στιγμή λόγω των πολλών συμφερόντων. Γι’ αυτό έχει ζήσει 17 εισβολές στη σύγχρονη ιστορία. Ποιο είναι όμως το νόημα μια ευρωπαϊκής οικογένειας αν δεν υποστηρίζουμε τα μέλη της; Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι όχι να ζητάμε από την Τουρκία να φύγει -δεν είναι δουλειά μα να ζητάμε, αλλά να απαιτούμε. Είναι πολύ σαφές, έχουμε ως Βρετανία αυτή την ευθύνη, είμαστε εγγυήτρια δύναμη. Για να είμαι ειλικρινής τους έχουμε απογοητεύσει τους Κύπριους. Χιλιάδες Κύπριοι σκοτώθηκαν για την Ευρώπη και τη Βρετανία στους δύο παγκοσμίους πολέμους. Το να ανεχόμαστε όλα αυτά και να μην απαιτούμε την ελευθερία των Κυπρίων είναι απολύτως εξωφρενικό. Είναι ηθικά και στρατηγικά λάθος.
Ερ. Πιστεύετε ότι οι υδρογονάνθρακες είναι παράγοντας που μπορεί να επηρεάσει θετικά τις εξελίξεις;
Απ. Η Κύπρος πρέπει να αρχίσει να υπολογίζεται πιο σοβαρά τώρα. Διότι αυτό που πρόκειται να συμβεί είναι ότι η Κύπρος θα γίνει η δεύτερη αν όχι η μεγαλύτερη παραγωγός αερίου και πετρελαίου στην Ευρώπη. Αυτό αναβαθμίζει τη χώρα. Θα προκαλέσει τη μεγαλύτερη προσοχή της υπόλοιπης Ευρώπης. Δεν πρόκειται να επιτρέψουν αυτό το αγαθό που όλοι χρειάζονται και απαιτούν να τεθεί σε κίνδυνο από κάποιον εκτός Ευρώπης. Η Κύπρος θα μπορούσε να γίνει ο σταθμός φυσικού αερίου του κόσμου. Πρέπει να εκμεταλλευτούμε αυτή τη συγκυρία και να ξεδιαλύνουμε κάποια από τα υπόλοιπα ζητήματα που απασχολούν την Κύπρο.
Ερ. Πόση επιρροή μπορεί να ασκήσει τη Βρετανία στην Τουρκία; Μήπως η Κύπρος ζητά πολλά από το Ηνωμένο Βασίλειο;
Απ. Όχι μόνο δεν ζητούν πολλά οι Κύπριοι, θα έλεγα ότι δεν ζητούν αρκετά από τη Βρετανία. Κάποιες φορές παραείναι ευγενικοί και δείχνουν πολλή κατανόηση. Αν δεν απαιτήσεις, δε θα πάρεις. Πιστεύω απολύτως ότι η Κύπρος πρέπει να είναι πιο πιεστική. Θυμάμαι κάποτε ένας Έλληνας ιερέας μου είχε πει ότι η Κύπρος «είναι μόνο ένα νησί». Του είπα ότι δεν είναι νησί, είναι χώρα και μέσα στην ΕΕ μια χώρα μεγάλη σαν τη Γαλλία δεν είναι πιο σημαντική από την Κύπρο. Με το φυσικό αέριο η Κύπρος γίνεται ακόμα πιο σημαντική περίπτωση. Απλά αναλογιστείτε τα πλεονεκτήματα της Κύπρου. Θα γίνει η μεγαλύτερη παραγωγός αερίου στην ΕΕ, έχει τηλεπικοινωνίες – γι’ αυτό έχουμε κατασκοπευτικούς σταθμούς εκεί, έχουν ένα υπεράκτιο τραπεζικό κέντρο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως αντίβαρο στις τράπεζες του πυρήνα της Ευρώπης, η Κύπρος έχει εμπορικές συμφωνίες με την Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την ανατολική Ευρώπη, δηλαδή πολύ περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα της ευρωπαϊκής κοινότητας. Και κάτι ακόμα. Το μέλλον είναι οι μεταφορές και οι επικοινωνίες. Και η Κύπρος διαθέτει τον δεύτερο μεγαλύτερο εμπορικό στόλο με βάση την εθνική σημαία, πίσω από την Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι η ΕΕ ελέγχει τους ωκεανούς αν θέλει. Όλα αυτά τα πλεονεκτήματα δεν τα έχουμε στη Βρετανία και ας είμαστε μεγαλύτερη χώρα.
Ερ. Παρόλα αυτά θεωρείτε ότι η Κύπρος δεν είναι ψηλά στη λίστα προτεραιοτήτων;
Απ. Η Κύπρος είναι πολύ σημαντική για την Ευρώπη. Για την ακρίβεια πιστεύω ότι η Ευρώπη δε θα μπορούσε χωρίς την Κύπρο. Για όλους τους λόγους που προανέφερα νομίζω ότι η Κύπρος είναι αναντικατάστατη. Όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες το γνωρίζουν αυτό, αλλά ο καθένας κάνει τη δική του λίστα προτεραιοτήτων.
Ερ. Εδώ υπεισέρχεται ο δικός σας ρόλος, των φίλων βουλευτών. Ο συνάδελφός σας Τζιμ Σέρινταν σε μια πρόσφατη εκδήλωση ζήτησε από τους Κύπριους της Βρετανίας να σας πουν τι μπορείτε εσείς να κάνετε για αυτούς. Τι περισσότερο μπορείτε να κάνετε, λοιπόν, μετά από τόσα χρόνια;
Απ. Νομίζω ότι είναι τραγικό που έχει πάρει τόσο καιρό. Αλλά στη γενικότερη θεώρηση της ιστορίας ο χρόνος αυτός είναι ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών. Έχουν υπάρξει αντίστοιχα προβλήματα που έχουν διαρκέσει περισσότερο, δες το Χονγκ Κονγκ ή την ανατολική Γερμανία, τα οποία παρόλα αυτά λύθηκαν. Παίρνει χρόνο. Όταν λυθεί δεν θα θυμόμαστε πώς ήταν πριν. Νομίζω λοιπόν ότι εμείς πρέπει να συνεχίσουμε την εκστρατεία μας και όταν έρθει η ώρα θα λυθεί το πρόβλημα. Το δύσκολο έρχεται μετά, να διασφαλίσουμε ότι η όποια λύση θα λειτουργήσει, να ενώσουμε τους ανθρώπους, να φτιάξουμε τις δομές, τις δημόσιες υπηρεσίες κτλ. Αυτό είναι το δύσκολο. Η επανένωση θα είναι μόνο το αρχικό κομμάτι.
Ερ. Έχετε ασχοληθεί στενά με το θέμα των αγνοουμένων, έχετε επισκεφθεί τα εργαστήρια της Διερευνητικής Επιτροπής. Έχετε και προσωπική ευαισθησία επί του συγκεκριμένου θέματος.
Απ. Η μητέρα μου γεννήθηκε έξι μήνες μετά το θάνατο του πατέρα της στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν επέστρεψε ποτέ, σκοτώθηκε. Το όνομά του είναι στο μνημείο της Ντουφέλ στο Βέλγιο. Δεν είδε ποτέ τον πατέρα της. Αναρωτιόταν πάντα πού ήταν ο πατέρας της, ένας αγνοούμενος.
Ερ. Πιστεύετε ότι θα υπάρξει πρόοδος στο θέμα των αγνοουμένων ή σε άλλα θέματα που θα συνέβαλαν στην οικοδόμηση εμπιστοσύνης, όπως η επιστροφή της Αμμοχώστου; Για το ζήτημα της Αμμοχώστου συγκεκριμένα τι πιστεύετε, πρέπει να εξεταστεί μόνο ως τμήμα μιας συνολικής λύσης;
Απ. Οποιοδήποτε τμήμα της Κύπρου επιστρέψει στη Δημοκρατία θα είναι τα σωστό, άρα θα καλωσόριζα μια τέτοια εξέλιξη. Αλλά προσωπικά, και δεν έχω λόγο σε αυτό, είναι θέμα της κυβέρνησης, δε θα τασσόμουν υπέρ κάποιας λύσης που θα έλεγε πως οι επιστροφές θα περιορίζονταν εκεί. Δεν θα ικανοποιηθώ μέχρι κάθε σπιθαμή της Κύπρου τεθεί υπό τη Δημοκρατία και περάσει υπό τη διοίκηση ενός καθεστώτος που εκπροσωπεί τον κυπριακό λαό και αν κάποιοι λένε ότι με αυτό εννοούνται μόνο οι Ελληνοκύπριοι, όχι, δεν σημαίνει αυτό. Αν έχουμε βρει τρόπο να στέλνουμε κόσμο στο διάστημα τότε μπορούμε να βρούμε έναν τρόπο εκπροσώπησης όλων στην κυβέρνηση. Όσον αφορά τους αγνοουμένους, ποτέ δεν θα δοθεί ολοκληρωμένη λύση. Πρέπει να μάθουμε πού βρίσκονται, αν είναι κανείς ζωντανός, τί τους συνέβη, που είναι οι σοροί τους και εν τέλει ποιος έκανε τί, γιατί και αυτό είναι μέρος της εξίσωσης. Πρέπει να μάθουμε ώστε να προχωρήσουμε, είτε με ειρήνη και συμφιλίωση είτε με συλλήψεις, αυτό θα το αποφασίσουν άλλοι. Στην καλύτερη περίπτωση ήταν μια παράνομη εισβολή που προκάλεσε το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων και στη χειρότερη γενοκτονία. Γιατί θα πρέπει η γενοκτονία να αναγνωρίζεται στη Βοσνία, στην Άπω Ανατολή ή στη Μέση Ανατολή και όχι στην Κύπρο; Θυμηθείτε ότι κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους ήταν Βρετανοί υπήκοοι ή συγγενείς Βρετανών πολιτών. Τους απογοητεύσαμε, αν θέλετε. Νομίζω ότι δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ λύση αν δεν υπάρξει μία πλήρης, συνολική αποκάλυψη των πάντων. Αυτό έκαναν στη Νότια Αφρική, με ειρήνη και συμφιλίωση, μετά από την εξακρίβωση των πάντων. Πρέπει να κάνουμε κάτι ανάλογο.
Ερ. Πώς κρίνετε την πιο ορατή παρουσία του νέου σκιώδους Υπουργού Ευρώπης του κόμματός σας Γκάρεθ Τόμας στις εκδηλώσεις για την Κύπρο;
Απ. Ο Γκάρεθ ενεπλάκη στο Κυπριακό αντιδρώντας θετικά στην πίεση ορισμένων εξ ημών. Όταν προήχθη σε σκιώδη Υπουργό Ευρώπης εμείς ήδη τον πιέζαμε. Είναι πολύ θετικός. Η προσέγγισή του στο Κυπριακό είναι πολύ καλύτερη από όσο είχαμε στο παρελθόν, διότι τότε δεν ήταν απόλυτη προτεραιότητα. Ήταν μεταξύ αυτών αλλά όχι η κορυφαία προτεραιότητα. Έχει επίσης την ευθύνη για το Συμβούλιο της Ευρώπης όπου υπάρχουν πολλοί άλλοι φιλοκύπριοι βουλευτές όπως εγώ, ο Τζιμ Σέρινταν, ο Τζίμι Χουντ, ο Τζιμ Ντόμπινγκ και ο Ντέιβιντ Κρόσμπι, άρα είναι σίγουρο ότι θα εισακούσει το μήνυμά μας. Νομίζω επίσης ότι έχει και Κύπριους στην περιφέρειά του.
Ερ. Είστε αισιόδοξος ότι αν του χρόνου οι Εργατικοί, το κόμμα σας, έρθει στην κυβέρνηση η στάση τους απέναντι στην Κύπρο θα είναι ικανοποιητική;
Απ. Το μόνο που μπορώ να θυμίσω στους ανθρώπους στην Κύπρο είναι ότι η Κύπρος βρίσκεται στην ΕΕ λόγω των Εργατικών. Αλλιώς δε θα έμπαινε. Στήσαμε την εκστρατεία, βάλαμε μέσα με τον Ρόμπιν Κουκ και την προωθήσαμε κατευθείαν στον Μπλερ, λέγοντάς του ότι αν δεν βάζαμε την Κύπρο στην ΕΕ θα γινόταν χαμός στο κόμμα. Απάντησε θετικά και παρά τις απειλές από τους Τούρκους που ήθελαν βέτο, δεν πτοηθήκαμε και είπαμε ότι δεν θα υπήρχε βέτο. Τα καταφέραμε ως το τέλος. Αν δείτε πού ήταν η Κύπρος και πού είναι τώρα, δε νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία ότι κατά τις δύο πρώτες κυβερνητικές μας θητείες υπό τον Μπλερ σημειώθηκε αρκετά σημαντική πρόοδος. Και φυσικά έχουμε τον (λόρδο) Πρέσκοτ που είναι απολύτως υπέρ της Κύπρου και δεν λυγίζει απέναντι σε τίποτα που έχει να κάνει με την Κύπρο.
Ερ. Πώς είναι η συνεργασία σας με την ομογένεια και βλέπετε περιθώριο αναβάθμισης της προσφοράς της;
Απ. Υπάρχει μια παροιμία που λέει αν ο φίλος σου σε βάλει σε μπελάδες, τότε είναι δικό σου το λάθος που τον έκανες φίλο. Ο Ανδρέας Καραολής στον οποίο προαναφέρθηκα, με έχει βάλει σε πολλούς μπελάδες όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν με πειράζει στο ελάχιστο. Για την ακρίβεια το βρίσκω καλό. Έχω πολλούς φίλους στην κυπριακή κοινότητα, όχι μόνο στην περιφέρειά μου αλλά και στο Λονδίνο και αλλού. Δεν είναι φίλοι που φεύγουν, είναι ειλικρινείς και αξιοπρεπείς άνθρωποι. Δεν συζητούν μόνο για ένα θέμα, συζητάμε για πολλά πράγματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος – πολιτική, οικονομία, οτιδήποτε. Τους ξέρω πλέον, ξέρω τις οικογένειές τους, είμαι πολύ ευγνώμων και τους θεωρώ στενούς φίλους.
Η ομογένεια είναι πολύ καλή επειδή είναι πραγματικά καλά οργανωμένη. Είναι στην ουσία σαν ένα προσφυγικό συμβούλιο, αυτό είναι. Αλλά παρόλα αυτά έχουν οργανώσει τα σχολεία τους, τις εκκλησίες τους και τακτικά έρχονται και λένε «απαιτώ». Νομίζω ότι μπορούν να γίνουν πολύ περισσότερα, επειδή όπως προείπα κάποιες φορές τα αιτήματά τους δεν είναι αρκετά δυνατά. Αλλά όσο μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση αποκτούν τόσο περισσότερα ζητούν και αυτό με ευχαριστεί. Χαίρομαι επίσης που έρχονται νεαρότεροι Κύπριοι. Το έχω παρατηρήσει αυτό ιδίως τα τελευταία 2-3 χρόνια, όταν άρχισαν αρκετοί νέοι να έρχονται στο συλλαλητήριο στην Τραφάλγκαρ. Είναι καλό για το μέλλον, αλλά πρέπει να απαιτούμε περισσότερα. Αν δεν το κάνουμε αυτό, τότε θα εξετάζονται πρώτα οι προτεραιότητες άλλων.
Ερ. Η τελευταία ερώτηση αφορά τις σκέψεις σας, τα συναισθήματά σας μετά από 40 χρόνια κατοχής στην Κύπρο.
Απ. Είμαι πολύ θυμωμένος για να είμαι ακριβής. Κουνάω το κεφάλι μου με δυσπιστία που κάποιος μπορεί να τη γλιτώνει έχοντας κάνει κάτι τέτοιο στη σύγχρονη κοινωνία. Αντίκειται σε όλα όσα πρεσβεύουμε. Νομίζω ότι η 40ή επέτειος είναι μια θλιβερή υπενθύμιση του τι μπορεί να κάνει η ανθρωπότητα στον άλλον. Υπάρχει μόνο μια λύση, πρέπει η κατάσταση αυτή να αλλάξει και να αποκατασταθεί η δημοκρατία. Πρέπει να ξαναπάρουμε πίσω την Κύπρο, γιατί είναι μια χώρα, ένα νησί και ο λαός πρέπει να ζει ενωμένος. Ο ρόλος της Τουρκίας σε όλα αυτά είναι δώσει ένα παράδειγμα και μετά από 3-4 ημέρες να επέστρεφαν σπίτια τους. Και να είχαν πει πως αν ξαναγινόταν κάτι σαν αυτό που είχε γίνει ότι θα ξανάρχονταν. Αλλά δεν το έκαναν. Έμειναν εκεί και έχουν βεβηλώσει το νησί. Έχουν διαλύσει θρησκευτικά κειμήλια και μνημεία, τα έχουν πουλήσει και έχουν βάλει πρόβατα και αγελάδες και άλογα μέσα στις εκκλησίες, έχουν στερήσει τις ευκαιρίες μόρφωσης και επιστροφής στα σπίτια τους για τα παιδιά. Παρεμπιπτόντως, πέρα από 2-3 Τουρκοκύπριους που έρχονταν και φώναζαν στις συναντήσεις μας, δεν γνωρίζω κανέναν άλλον Τουρκοκύπριο που να θέλει τους Τούρκους εκεί, θέλουν τα φύγουν οι Τούρκοι. Έχουν κατηγοριοποιηθεί ως πολίτες τρίτης κατηγορίας και είναι παγιδευμένοι με τρόπο απαίσιο. Ένας από τους Τουρκοκύπριους ψηφοφόρους μου, μου είπε ότι δεν θα πήγαινε ποτέ πίσω στην Κύπρο γιατί εκεί τους συμπεριφέρονται σαν σκλάβους. Μιλάμε για τον κυπριακό λαό. Υπάρχει ένα ιδιαίτερο βλέμμα στους Κύπριους και στον νότο και στον βορρά. Ο μόνος διαχωρισμός είναι η γλώσσα. Αλλά σύντομα θα γίνει, θα έρθει η λύση και θα αναρωτιόμαστε γιατί πήρε τόσο καιρό.