Της Καλυψούς Κ. Θεοχαρίδου*
Απησχόλησε την Νομολογία μας και αυτό το θέμα το οποίο ως γενική Αρχή, του Φορολογικού Δικαίου αλλά και ενός Κοινωνικού Κράτους, απαιτείται, υπό όρους και πλήρωσης ορισμένων κριτηρίων, τόσο τα Φ.Π όσο και τα Ν.Π να εγγράφονται στο ΦΠΑ.
Ο νόμος όμως που διέπει το εν λόγω θέμα και κυρίως το συγκεκριμένο άρθρο του νόμου προνοεί ότι εξαιρείται του Φ.Π.Α. η:
«Παροχή υπηρεσιών πολιτιστικού χαρακτήρα και η στενά συνδεόμενη με αυτές παράδοση αγαθών από-
(α) Οργανισμούς δημόσιου δικαίου•
(β) άλλους πολιτιστικούς οργανισμούς μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, των οποίων η διοίκηση και η διαχείριση ασκείται ουσιαστικά χωρίς μισθό από πρόσωπα που δεν έχουν άμεσο ή έμμεσο συμφέρον από τις δραστηριότητές τους, νοουμένου ότι η εξαίρεση αυτή δε δημιουργεί κίνδυνο στρέβλωσης των όρων του ανταγωνισμού σε βάρος άλλων υποκείμενων στο φόρο προσώπων.
Για τους σκοπούς της παρούσας παραγράφου οι «υπηρεσίες πολιτιστικού χαρακτήρα» περιλαμβανομένων –
(α) Τις υπηρεσίες που παρέχονται στο κοινό από βιβλιοθήκες, αρχεία και κέντρα φύλαξης εγγράφων•
(β) την είσοδο σε μουσεία, πινακοθήκες, μνημεία, ιστορικούς χώρους, βοτανικούς και ζωολογικούς κήπους•
(γ) τις θεατρικές, μουσικές, χορογραφικές και κινηματογραφικές παραστάσεις• και
(δ) την οργάνωση εκθέσεων και διαλέξεων.»
Στην βάση αυτή, το Ανώτατο Δικαστήριο , ασκώντας Διοικητική Διαδικασία/δικαιοδοσία, ακύρωσε την Απόφαση της Εφόρου, λόγω πλημμελειών και ειδικότερα λόγω πλάνης και εσφαλμένης εφαρμογής του Νόμου καθώς και λόγω έλλειψης αιτιολογίας.
*Δικηγόρος – Νομική σύμβουλος