Της Κατερίνας Δόκου*
Πηγαίνοντας την Κυριακή σε μια απ’τις καφετέριες της Πάφου μας ακούς πολλών λογίων συζητήσεις
Συζητήσεις που οδηγώντας να πάω σπίτι μου σκεφτόμουν ότι μήπως καλά να πάθουμε για ούλα τούτα που τραβούμε?
Μπας και στο εξωτερικό εν καμία σχέση με εμάς εδώ στο Σαιπρους? Κάθομαι έρχεται το ψηλό λιγνό αλλοδαπό γκαρσόνι (χωρίς να είμαι ρατσίστρια αλλά έχουμε πολλούς Παφίτες άνεργους που μπορούν να δουλέψουν στη θέση του παιδκιού) παραγγέλλω έναν καφέ και καθισμένη διαβάζοντας εφημερίδα αναγκαστικά ακούω τους γύρω μου και απ’τις λίγες φορές δίνω σημασία στο τι λένε μιας και τελικά καλά έκαμνα που δεν έδινα τόσα χρόνια.
Αρχικά οι ακριβώς δίπλα μου σχολιάζουν το θέμα του Κυπριακού όπου ξαφνικά βλέπεις άτομα του φραππέ που δεν ξέρουν καλά-καλά την ιστορία του τόπου τους μιας τόσο στο μάθημα της ιστορίας όσο και στις εκδηλώσεις των σχολείων εν έκλειναν το στόμα τους αλλά ούτε άνοιγαν και τα αυτιά τους πέρκει κολλήσει τίποτα να μεταμορφώνονται σε ‘τέρατα’ πατριωτισμού εμπειρογνώμονες της κατάστασης σαν να και εζήσαν το 74’ και εξεσπιτώσαν τους .Και αν τους απαντήσεις και τίποτα το διαφορετικό που δεν το γνωρίζουν εκνευρίζονται και φακκούν τα χέρια τους και αρχίζουν και βρίζουν τους Τούρκους.
Μετά εξεκινήσαν τα κομματικά και όλο το τροπάριο της Κασιαννής… Απόλαυση!!!
Παραδίπλα ακούς τέσσερις κορούδες να κανονίζουν που θα παν την νύχτα κλαμπ, μπαράκι ή για κινέζικα..(‘Για να ξέρουμε πώς να ντυθούμε’ τούτη εν η ατάκα στη πολύωρη συζήτηση που γίνεται).Μετά την πολύωρη σκέψη και απόφαση λέω ένα ανοίξουν και άλλα θέματα πιο ενδιαφέρον (πχ Περιβάλλον, Πανεπιστήμιο, Εθελοντισμός , Καινοτομία) εν γίνεται τέσσερα πλάσματα να μεν έχουν να πουν τίποτα άλλο. Οι μόνες τους κουβέντες που ακολούθησαν ήταν: Η συμφοιτήτρια τους η Μαρία που τα έπιασε με το πρώην της μιας και είδε τους στο φεισμπουκ που επήαν γκουάπα, τα ρούχα μες το μολ, το καινούργιο το αιφον και ποτε ένα παν κρουαζίερα στο ‘Μπλου λακούν’ να βγάλουν σέλφι.
Δίπλα από τα κορίτσια κάθετε ένα ζευγάρι. Δεν ξέρω αν είναι δύο ή τέσσερις. Μάλλον τέσσερις μιας και είναι δύο ανθρώπινα αθόρυβα όντα και δύο κινητά αθόρυβα τηλέφωνα ενωμένα με το Wi-Fi. Τούτα τα ζευγάρια εν τα αγαπημένα μου γιατί απλά όλα τα συναισθήματα τους, η αγάπη τους, ο έρως τους και οι συζητήσεις τους κρύβονται πίσω που μια οθόνη 5’’. Η μόνη τους επαφή ηταν σε κάποια φάση που ο μιτσής επήε δίπλα που την κορού τσίνη εφκαλε που τη τσάντα-κοντεινερ της το κοντάρι εφκάλαν 5-6 σελφι φωτογραφίες με πόζες duck face και ξιπασμένη αλα Κουλλάν και ο μιτσής εκάτσε πάλε στο θρόνο του και συνέχισε τη σιωπηλή του πορεία μες τούτο τον τόπο.
Κάμνω μια παύση που ούλες τις κουβέντες και χάνομαι στο δικό μου κόσμο σκεφτόμενη ότι κανένας δεν έχει ιδέα για το τι γίνεται στη Κύπρο σε θέματα που έπρεπε να τους καίνε και να ανοίγουν συζητήσεις, πολύωρες συζητήσεις.
Γυρίζω στο Νικόλα και του λέω:
‘Είμαι πολλά τυχερή γιατί τελικά η παιδεία είναι το πιο ανεκτίμητο αγαθό που επένδυσαν οι γονείς μου τόσα χρόνια’
*Βιολόγος
Β.Λειτουργός Περιβάλλοντος Α.Λ.Κ