«Ξέρω ότι δεν θα είναι εύκολο να ενώσουμε ξανά τα δύο μισά μας. Να ράψουμε ξανά αυτό τον σκισμένο χάρτη. Διότι τα αδέλφια μας παρέκκλιναν σε λάθος δρόμο. Δεν μπορούν να αποκαλέσουν κατοχή την κατοχή. Δεν μπορούν να αποκαλέσουν εισβολή την εισβολή. Κατέφυγαν στο πνεύμα του ενδοτισμού αποκαλώντας το πνεύμα ειρήνης…Να κάνουμε ένα λεξικό. Να πετάξουμε τη λέξη κατοχή από τη γλώσσα μας. Να γίνουμε οικολόγοι. Να γίνουμε ζωόφιλοι. Να γίνουμε αντίπαλοι της βίας κατά των γυναικών. Όμως, να μην γίνουμε ποτέ αγωνιστές κατά της κατοχής.»
Αυτό έγραψε στην καθημερινή του στήλη στην εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ ο Σενέρ Λεβέντ (9/8/2023). Το αυτό απόσπασμα του άρθρου αναδημοσίευσε ο Άριστος Μιχαηλίδης στην εφημερίδα ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ (28/9/2023).
Οι δύο εκλεκτοί κύπριοι δημοσιογράφοι αντάλλαξαν απόψεις – με αφορμή την άρνηση του Άριστου να περάσει ως επισκέπτης το κατοχικό οδόφραγμα – επί ενός ουσιώδους και κρίσιμου ζητήματος: της αποδοχής των πραγματικοτήτων που δημιούργησε η τουρκική εισβολή του 74 και η συνεχιζόμενη κατοχή, με όλα τα συνακόλουθα (πχ της δημογραφική αλλοίωση, τετελεσμένα επί του εδάφους κλπ.).
Το πόσο ουσιώδες είναι το ζήτημα αυτό προκύπτει από τις τελευταίες δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου, όταν κάλεσε τους Ελληνοκύπριους «απλά να αποδεχτούν τις πραγματικότητες στο νησί».
Λοιπόν το θέμα είναι σοβαρό και δεν μου επιτρέπεται – και δεν θέλω – να αποφύγω την πρόκληση.
Ως Οικολόγος και φιλόζωος, ως αντίπαλος της βίας κατά των γυναικών κλπ. – και ίσως ακριβώς γι’ αυτό – θεωρώ ως μείζον ζήτημα τον αγώνα κατά της κατοχής της πατρίδας μας.
Αντιγράφω από ένα ιστορικό κείμενο του Κινήματος Οικολόγων από την εποχή της ίδρυσης του το 1996 : «Θέλουμε οι άνθρωποι του τόπου μας να μπορούν να επιστρέψουν στο τόπο που γεννήθηκαν όπως οι χελώνες επιστρέφουν εκεί που γεννήθηκαν στις αμμουδιές της Λάρας και της Γιαλούσας για να γεννήσουν τα αυγά τους».
Πως μπορεί άραγε κάποιος να δηλώνει φιλόζωος αλλά να υποστηρίζει πολιτικές που στηρίζονται στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στο διαχωρισμό των ανθρώπων σε εθνικά κουτιά (ethnic boxes) και στην ταυτοποίηση των πολιτών στη βάση φυλετικών ή θρησκευτικών χαρακτηριστικών;
Πως μπορεί κάποιος να είναι εναντίον της βίας κατά των γυναικών και ταυτόχρονα να υποστηρίζει την νομιμοποίηση των πραγματικοτήτων που δημιούργησε η βία των όπλων και – το χειρότερο – που αναπαράγει και συντηρεί η βία του ισχυρού;
Πως κάποιος μπορεί να διεκδικεί την οικολογική ουτοπία και ταυτόχρονα να συμβιβάζεται με την δυστοπική κατοχή της πατρίδας του;
Και vice versa. Πως μπορεί κάποιος να λέει ότι αγωνίζεται ενάντια στην κατοχή της πατρίδας του, όταν αδιαφορεί για την καταστροφή της από την αλόγιστη ανάπτυξη και την ακόρεστη δίψα για κέρδος;
Πως μπορεί κάποιος να θέλει να λέγεται υπερασπιστής του δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ότι αφορά τη λύση του Κυπριακού, αλλά να αδιαφορεί (πόσο μάλλον να λοιδορεί) τον αγώνα για τα δικαιώματα των κοινωνικών μειονοτήτων (πχ τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, τους μετανάστες κλπ).
Πως μπορεί κάποιος να αποστρέφεται την βία του κατακτητή αλλά να μην του καίγεται καρφί για την βία κατά των γυναικών;
Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αναφέρεται το ρητό: «Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του κάθε απατεώνα». Ούτε όμως και η Οικολογία μπορεί να είναι το τελευταίο καταφύγιο του κάθε περιθωριακού.
Ρώτησαν κάποτε τον Τσέ Γκεβάρα ποιο θεωρεί το βασικό χαρακτηριστικό του επαναστάτη. «Να θεωρεί την αδικία στον άνθρωπο όπου κι αν γίνεται ως να γίνεται στον ίδιο τον εαυτό του» είπε. Ε λοιπόν το ποιο βασικό χαρακτηριστικό για έναν οικολόγο είναι να θεωρεί την αδικία στον άνθρωπο, στα ζώα, στη φύση ως να γίνεται στον ίδιο τον εαυτό του. Και να παλεύει ενάντια σε αυτή την αδικία.
Γιώργος Περδίκης
Μέλος Πολιτικής Επιτροπής
Κίνημα Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών