Στη μικρή μυστηριώδη χώρα της Ανατολής ο Αλή Μπαμπά είχε μια αδυναμία.
Αγαπούσε, έως θανάτου, την πράσινη ομάδα καμηλοδρομιών. Στη μικρή αυτή χώρα οι καμηλοδρομίες ήταν πολύ δημοφιλείς. Μπορούσες, μάλιστα, να καθορίσεις τη φυλή ή καλύτερα τις πολιτικές πεποιθήσεις κάποιου αν ήξερες την ομάδα που υποστήριζε. Λυπηρό, το ξέρω, αλλά έτσι είχε η κατάσταση.
Τέλος πάντων, ο Αλή τόσο πολύ αγαπούσε την ομάδα του, που αντί να απασχολείται με τα τόσα προβλήματα της χώρας ή να προσπαθήσει, επιτέλους να μάθει που ήταν το Μαρί, μοναδική του έγνοια ήταν να βρει λεφτά για τις πράσινες καμήλες.
Οι καμηλοδρομίες είναι ένα πολύ ακριβό άθλημα. Εκτός από την τροφή των καμήλων, που πιστέψετε με είναι πολύ ακριβή (οι καμήλες για να έρθουν να αγωνιστούν στη μικρή μας χώρα απαιτούν πολλή τροφή) απαιτούνται πολλά άλλα.
Προπονητές, φυσιοθεραπευτές, προμήθειες, ( πονηροί, το ξέρω ότι το μυαλό σας πήγε στις μίζες, αλλά εγώ εννοώ τις προμήθειες) και τόσα άλλα. Ο τότε πρόεδρος του πράσινου σωματείου, τον οποίο οι οπαδοί φώναζαν χαϊδευτικά ” Μάστρο Μιλτή “ νοικίαζε όποια καμήλα του πρότειναν. Φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Όταν η οικονομική κατάσταση της ομάδας έφτασε στο απροχώρητο, παρά τα αλλεπάλληλα κυβερνητικά συμβόλαια που ανεξήγητα εξασφάλιζε ο Μαστρο Μιλτής, ο Αλή άρχισε τα τηλέφωνα στους σαράφηδες της μικρής χώρας και τους ανάγκαζε να δίδουν σακουλάκια με άσπρα, δανεικά κι’ αγύριστα, στο Μιλτή χωρίς τις εγγυήσεις που συνήθως ζητούσαν οι σαράφηδες , υποσχόμενος ότι θα τα ” κανονίσει”.
Βέβαια τα κανονίσματα έφεραν την τρόικα, αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία.
Χαλιμά
ΥΓ:
Τις τελευταίες μέρες η Χαλιμά έλειπε σε διακοπές και το όνομά της χρησιμοποιήθηκε επί ματαίω. Δεν πειράζει όμως, συγχωρώ τον αρχισυντάκτη μας επειδή το έκανε με καλές προθέσεις και γιατί αμέλησα να τον προμηθεύσω έγκαιρα με ιστορίες.