Του Γιάννη Μ. Ιωάννου*
Αγόρευα ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΣ για μετριασμό της ποινής του εγκληματία …. πελάτη μου ..
Μία διαδικασία αρκούντως ψυχοφθόρα και ελλειπτικά επιστημονική. Το βλέμμα του δικαστή αδιάφορο…. Ο δημόσιος κατήγορος έψαχνε τον φάκελλο της επόμενης υπόθεσης … ‘Αλλωστε με τον δικό μας είχε ήδη ολοκληρώσει το έργο του….
Το ακροατήριο ανέμενε ανυπόμονα να ακούσει το ύψος της ποινής για να ικανοποιήσει κυρίως την αδηφάγο του περιέργεια….
Το αντίστοιχο βλέμμα του κατηγορούμενου θλιμμένο, ντροπιασμένο , απέριττο και έντονα κατηφές…. Θολό και άχρωμο, στιγματισμένο από ανύποτη κατάντια και εμβολιασμένο απο ενέσιμο φόβο… Συνέχεια των ατέλειωτων εμβολίων του λευκού θανάτου που πότιζε ο ίδιος το είναι του από μικρό παιδί…. Κοντοσταθηκα , πήρα βαθειά την επόμενη ανάσα και διέκοψα την περίφημη τάχατες και δήθεν εμπεριστατωμένη μου αγόρευση…. Το ύφος του δικαστή ξάφνου έπαψε να είναι αδιάφορο….
Ο κατήγορος σταμάτησε το ψάξιμο του επόμενου φακέλλου και η περιέργεια του ακροατηρίου μετατοπίστηκε στην διακοπή της αγόρευσης…..
Πήρα άλλη μια βαθειά ανάσα και ζήτησα άδεια να καθήσω …. Στέρεψαν μάλλον τα λόγια … Εξαφανίστηκαν απ’ το άψυχο χαρτί οι σημειώσεις ….Ισοπεδωθηκαν οι ιδέες και σκοτείνιασε το μυαλό … Κοίταξα τον κατηγορούμενο στα μάτια , σε μία προσπάθεια να ταξιδέψω μέσα απ’ τα άθλια ταλαιπωρημάνα δόλια χρόνια της εφηβείας και της ενηλικίωσης του…
Παντού άσπρη σκόνη , αίμα , ιδρώτας , εξαθλίωση , ψευδαίσθηση και οδυρμός…. Λύπη και δάκρυ ένταση και θυμός , τρόμος και φόβος, τον συνόδευαν σ ‘όλα τα βήματα του προς την καταστροφή και το τέλος…..
Ζήτησα αδεια να συνεχισω ….Ψέλλισα στον δικαστή τα λογια που διαβασα στα μάτια του νέου, που δύσκολα πια μπορούσε να σταθεί στα πόδια το, μέσα στο αφιλόξενο εδώλιο του κατηγορουμένο. Μετα κοίταξα δειλά προς τα πάνω … με την προσδοκία ότι με ακούει αυτός που “εν Σοφία τα πάντα εποίησεν” ….
Δεν ζήτησα ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΣ επιείκιαν από κανέναν…. Άλλωστε δεν είχε καμμία αξία πια … Ζήτησα γι’ αυτόν μόνο λίγη κατανόηση, στήριξη, λίγη ανθρωπιά, λίγη βοήθεια, λίγη αγάπη… Όλα αυτά που ονειρευόταν τόσα χρόνια ο εγκληματίας … πελάτης μου και που ΠΟΤΕ δεν είχε….
Άλλωστε στα ορφανοτροφεία άλλα είναι που προσφέρουν …..
Προσδοκούσα σε μια συνομωσία λογικής , αισθημάτων, συναισθημάτων, άδολης σκέψης συνειδητής παρέμβασης στα ατάκτως τοποθετημένα στην κοινωνία μονίμως άλυτα ζητήματα ….
Κι αυτο έγινε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και αρκούντως ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΣ από τον κυρίαρχο της αίθουσας ….
Ένα χαμόγελο του … εγκληματία ήταν στο τέλος της ημέρας η αμοιβη μου …
Η μεγαλύτερη μου αμοιβή στα τόσα χρόνια της δικηγορικής μου δραστηριότητας ….ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΣ ΕΙΣΠΡΑΧΘΕΙΣΑ ΚΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΣ ΚΑΤΑΤΕΘΕΙΣΑ στον λογαριασμό της ανθρώπινης μου ενοχής ….
*Δικηγορος εξ Αμμοχώστου προσωρινά στη Λευκωσία