Του Δημοσθένη Στεφανίδη*
Καταρχάς, ο μισθός του δημοσίου υπαλλήλου θα πρέπει με βάση το άρθρο 4 του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη να είναι αξιοπρεπής, ήτοι “ο μισθός εκείνος που ικανοποιεί τις κοινωνικές, οικονομικές και πνευματικές ανάγκες του ανθρώπου”.
Περαιτέρω, τα επιδόματα Κυριακής, Δημοσίων Αργιών και της νύκτας εκτιμώ ότι αποτελούν οικονομική ενίσχυση σταθερού χαρακτήρα, στη βάση των δυσχερών και/ή ιδιαίτερων συνθηκών που καλείται να αντιμετωπίσει ο αντίστοιχος υπάλληλος, είναι άκρως συναφή και ανταποδοτικά προς τις συνθήκες αυτές και αποβλέπουν, ανεξάρτητα από το αν ωφελείται εμμέσως και ο υπάλληλος και στην ομαλή και εύρυθμη λειτουργία της διάρθρωσης του ωραρίου και των συνθηκών άσκησης και εκτέλεσης των καθηκόντων του υπαλλήλου αυτού, η οποία επιβάλλεται από το γεγονός ότι το έργο του είναι απόλυτα συναφές με την ακώλυτη και εύρυθμη εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος.
Συνεπώς, η μεταχείρισή τους θα πρέπει να είναι ανάλογη, ήτοι να μη περικοπούν ή μειωθούν.
Επίσης, εκτιμώ ότι υπάρχει παραβίαση του Άρθρου 4(2) του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, αναφορικά με τη δίκαιη αμοιβή για υπερωριακή απασχόληση του Διεθνούς Συμφώνου των Ηνωμένων Εθνών για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Μορφωτικά Δικαιώματα [Άρθρο 7(α)(Ι)] αλλά και Διεθνών Συμβάσεων Εργασίας, που απαιτούν διακανονισμό των όρων απασχόλησης αλλά και αντίκεινται στο Άρθρο 8 της Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας (151/1978), που επιτάσσει τον διακανονισμό των όρων απασχόλησης στη δημόσια διοίκηση με διαπραγματεύσεις ή διαδικασία περιβαλλόμενη από εγγυήσεις ανεξαρτησίας και αμεροληψίας, όσο και του άρθρου 5 της Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας 154/1981, το οποίο απαιτεί να λαμβάνονται συμβατά με τις εθνικές συνθήκες μέτρα για την προώθηση της συλλογικής διαπραγμάτευσης. Επίσης τα άρθρα 6 και 12 του Ευρωπαϊκού Κοινοτικού Χάρτη του Συμβουλίου της Ευρώπης (18.10.1961) κατοχυρώνουν το ίδιο δικαίωμα, ενώ το άρθρο 7 του Διεθνούς Συμφώνου των Ηνωμένων Εθνών για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Μορφωτικά Δικαιώματα (19.12.1966) αναγνωρίζει “το δικαίωμα κάθε προσώπου να απολαμβάνει δίκαιους και ευνοϊκούς όρους εργασίας, οι οποίοι να εξασφαλίζουν ειδικότερα αμοιβή, που παρέχει σε όλους τους εργαζομένους, σαν ελάχιστο όριο: ένα μισθό δίκαιο και αμοιβή ίση με την αξία της εργασίας χωρίς καμμία διάκριση”, αφού με τις επίδικες μειώσεις η αμοιβή δεν αναλογεί πλέον στην αξία της παρεχόμενης εργασίας.
Δημοσθένης Στεφανίδης, Δικηγόρος Νομικός Σύμβουλος “Λακεδαιμονίων”